Verzorgende Janneke (23) verzorgt in het verpleeghuis mensen met dementie. Als een cliënt gevallen is, probeert ze haar op allerlei manieren gerust te stellen.
Aangekomen in de gang zie ik mijn bewoner liggen in een plas van urine. Snel schakelen de gedachtes in mijn hoofd en maak ik in een korte tijd een aantal beslissingen en scenario’s wat er gebeurd kan zijn. Ik kniel bij haar neer en zie twee donkere, wijd opengesperde ogen mij aankijken. ‘Hallo’, zeggen die donkere ogen en ik lees pijn, angst en onrust in haar blik. Tja, daar zit ik dan op mijn hurken in de urine kijkend in haar ogen. Ik bel mijn collega voor hulp en handdoeken. Ze zal zo wel komen, denk ik.
Ik voer mijn controles uit om te checken of ze geen breuk heeft, en zie hoe ze steeds probeert op te staan. Als er iets gevaarlijk is, is het nu opstaan: ze zal uitglijden en wellicht weer vallen. En dan te bedenken dat mijn Heldin al een behoorlijke smak heeft gemaakt.
Ik denk even: oh help wat ga ik nu verzinnen? Dan schiet me iets te binnen…
Nu zitten we samen daar in de gang op de grond in de urine en ik praat. Ik praat over mijn Heldin, over haar zussen, haar geboorteplaats en over haar grootste hobby kippen, honden en een pipowagen. Yes, ze blijft zitten! En haar donkere wijd opengesperde ogen lijken wel kleiner en lichter te worden: er komt herkenning. Ze kijkt me aan en lacht. ‘Je bent gezellig’ zegt ze. Toch probeert ze weer met al haar kracht op te staan. Een kracht die ik alleen niet kan tegenhouden. Ik probeer iets nieuws: ik masseer. Ik zit samen met haar in de plas urine en ik masseer. Over haar been en over haar arm. Ze ontspant. Dit is wat bij haar helpt! Ze krijgt dit dan ook één keer in de week aangeboden.
Mijn collega is er met handdoeken, nu kan de hulp beginnen en we drogen en boenen en helpen haar overeind. Mijn heldin! Ze is nog 68 jaar en heeft de ziekte van Alzheimer. Mijn heldin. Al zoveel meegemaakt, al zoveel hulp gehad. Wie zal haar begrijpen? Wat zou ze denken en voelen hoe kunnen we haar als beste helpen?
Tijdens mijn GVP (Gespecialiseerd verzorgende Psychogeriatrie) opleiding ben ik begonnen met een case study over mijn bewoner en heb toen ervaren hoeveel meerwaarde het heeft als je de hele cirkel rondom een bewoner kent. Beginnende bij de bewoner en alle facetten van omgeving, familie, gezin en mooie en minder mooie gebeurtenissen te kennen. Het kennen van het ziektebeeld hoort daar ook bij, maar heeft zeker niet de belangrijkste aandacht. De mens met dementie, zo praat ik er graag over. Eerst de bewoner en dan de vorm van dementie.
Na deze ervaringen heb ik het soms moeilijk in mijn werk. Ik voel soms even wat mijn bewoner voelt en denk soms even hoe mijn bewoner denkt. Ik kan dan bijna huilen als ik mijn Heldin angstig zie of vol onrust en je even niks kan doen dan gerust stellen en de medicatie zijn werk laten doen. Ik heb hierdoor ook mijn grens moeten stellen in de mate van empathie. De ogen zijn weer rustig, fonkelend en klein. De werkdag zit erop!
Lees ook de vorige gastblog: ‘De stress neemt het over, en ik voel me schuldig’
De opleiding tot Gespecialiseerd verzorgende loopt storm. Lees meer >>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account