Voor mij en veel mede-studenten is het laatste semester van dit jaar begonnen. Sommigen kijken uit naar het afstuderen, anderen naar de afronding van hun stage en het begin van de zomervakantie.
Hoorcolleges zitten vol met gedreven, maar ook uitgeputte studenten. Afgelopen week zat ik in zo’n zaal. Een kleine. Als sardientjes in een blik met zo’n 75 andere leerlingen. Een meisje achter mij riep tegen haar klasgenoot ‘Ik denk dat ik ga huilen.’ Een jongen drie stoelen verder kijkt met een lege blik voor zich uit, de stress en wanhoop is van zijn gezicht af te lezen. Een aantal rijen achter ons hoor ik een meisje zeggen: ‘Ik trek het vandaag niet meer.’ Tien minuten na het hoorcollege heeft zij haar spullen gepakt en is vertrokken.
Zijn deze leerlingen zich aan het aanstellen? Ouders, werkbegeleiders, teamleiders en docenten vinden vaak van wel, is mijn ervaring. Maar ik denk het niet. De stress, angst, drukte en vermoeidheid bij mijn medestudenten rijzen de pan uit. Het beangstigt me om medestudenten zo te zien, maar ik herken het ook. Ook ik had afgelopen jaren wel eens momenten waarop ik me afvroeg waarom ik niet ‘gewoon’ was gaan werken toen ik klaar was met de mbo-v.
Volgens het CBS kampt 1 op de 12 jongeren met klachten die regelmatig leiden tot depressie of een burn-out. Veel jong-gediplomeerden hebben al snel een burn-out te pakken. Te zot voor woorden, vind ik. Veel (bijna-)afgestudeerde verpleegkundigen kunnen blijkbaar niet met stress omgaan. Het baart me echt zorgen.
Toch lijkt de psychische gezondheid van jongeren vooralsnog geen prioriteit te hebben. Scholen maken zich druk om het slagingspercentage van hun studenten. Instellingen zetten stagiairs in als werknemers, want de werkdruk rijst de pan uit en ieder poppetje is er één. Als je het mij vraagt loopt het hele opleidingssysteem massaal tegen de lamp.
Er wordt veel verwacht van leerlingen verpleegkunde. In gedachten hoor ik in de verte al een groep roepen dat: ‘Zij het ook niet gemakkelijk hadden.’ Moeten we dan júist niet iets veranderen in plaats van te blijven hangen in het huidige opleidingssysteem? Het bieden van extra bescherming tegenover stagiairs en de mogelijkheid om in ieder geval een keer per week te uiten waar ze tegenaan lopen, zou al een stap in de goede richting zijn. Evenals het geven van stressmanagement lessen op school bijvoorbeeld? Psychische aandoeningen bestaan echt, de taboe die erop rust, moet weg.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account