Het tonen van emoties als verpleegkundige is vaak een moeilijk onderwerp, vindt Cagla.
De een is ervan overtuigd dat je je emoties voor je moet houden, de ander vindt dat je er wel iets van mag uiten als teken van medeleven. Ik hoor bij de stapel die ertussenin zit. Niet te veel emotie, maar ook niet te weinig. Meehuilen met een patiënt? Nooit van mijn leven. Hooguit een brok in mijn keel. Maar zeg nooit nooit.
Op een ochtend tref ik een patiënte (74) die me vertelt dat ze een orgaantransplantatie bewust heeft meegemaakt, en bovendien op het nippertje heeft overleefd. Tijdens het verlenen van de ochtendzorg wordt ze plotseling emotioneel. Ze vertelt dat ze tijdens de operatie zeven minuten ‘weg was’, oftewel: dat ze even was overleden. Ik schrik ervan en vraag mevrouw wat ze precies gezien heeft. ‘Ik zag waar ik hopelijk naartoe ga als ik ooit echt dood ben.’ Ze moet nog harder huilen. ‘Ik zag mijn moeder, en ik zag papa, mijn oudere zus. Ik mis ze zo. Ik zag mijn vriendin, mijn vriendin mis ik het meest. We zijn samen opgegroeid en ik ben een maand ouder.’ ‘Was het fijn om ze te zien?’ vraag ik haar. Normaal gesproken weet ik nooit hoe te reageren op dit soort gesprekken, dit soort ervaringen. ‘Het was fijn om ze te zien. Ik wilde er blijven. Het mocht niet van ze. Ze stuurden me terug naar mijn man. Ik ben nu bij mijn man.’ Ik word er stil van, de emotionele uitbarsting van de vrouw zorgt ervoor dat ik zelf ook tranen in mijn ogen krijg.
Ik zie een emotioneel sterke vrouw voor me die meer heeft meegemaakt dan ik dacht. Haar verhaal raakt me. Ik had er nooit eerder bij stilgestaan dat patiënten iets kunnen merken tijdens een reanimatie. Dat ze haar familie heeft gezien en is teruggestuurd naar hier, naar haar man. Dat raakt me. Dat laat zien hoe sterk de wil van deze mevrouw is om te leven, maar ook hoe sterk de liefde is voor haar man.
Nooit eerder liet ik zien dat ik emotioneel werd bij een patiënt. Mogelijk door de afstand die er moet zijn tussen verpleegkundige en patiënt. Emoties laten zien als verpleegkundige is taboe, toch? Toch zijn momenten als deze de momenten waarop ik mijn vak zo koester. Waarop ik voel dat het bieden van ondersteuning tijdens en na een ziekte, of een heftige ervaring, steeds belangrijker wordt. En wat ben ik blij om die ondersteuning te mogen bieden. Om die ervaring mee te mogen maken en er voor iemand te zijn.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account