Evelyn ziet dagelijks de gevolgen van de harde bezuinigingen. Als wijkverpleegkundige kan zij zelf de zorg inschatten die nodig is en inzetten, maar zij ziet dat haar collega’s in andere sectoren deze ruimte niet hebben. Zij hoopt dat in 2018 de verpleegkundigen de benodigde zorg bepalen en niet de budgetten.
En dan komt december eraan. Meneer Jonker glijdt nog verder af, in een depressie. Met medicatie en ondersteuning lukt het niet hem overeind te houden. Er is hulp nodig vanuit de GGZ, zodat het thuis veilig blijft en opname wordt voorkomen. Maar de budgetten zijn op en het personeel is op. We moeten de feestdagen zien te overbruggen. Escalatie voorkomen. De huisarts vraagt of de wijkverpleging hierin iets kan betekenen. De hulp en ondersteuning is dan gericht op meneer Jonkers geestelijke gezondheid, lichamelijk mankeert hij niets meer.
Als wijkverpleegkundige ben ik een autonome professional, richt mij op gezondheidsonderhoud en –bevordering en heb de maatschappelijke taak de zorgkosten in toom te houden. Ik realiseer me als we niets doen dat we deze meneer sowieso kwijt raken. Dan gaat zijn geestelijke gezondheid steeds verder achteruit, wordt hij misschien een gevaar voor zichzelf of zijn omgeving en wordt het een spoedopname en wat kost dat dan wel niet? Om nog maar niet te spreken over wat het met zijn gezondheid doet…
Ik realiseer me ook dat de wijkverpleging hiervoor onvoldoende tools heeft. En dat blijkt ook wel. Want hoe hard ik mijn best ook doe, de situatie escaleert. Meneer Jonker wordt met spoed opgenomen, van afdeling naar afdeling overgeplaatst en dan eindelijk opgenomen in een GGZ instelling. Eindelijk krijgt hij de hulp die noodzakelijk is. Maar hadden we deze leed (én kosten) niet veel beter kunnen besparen?
Steeds vaker kom ik bovenstaande situaties tegen. Harde bezuinigingen in andere gezondheidssectoren veroorzaken grote dilemma’s voor mij. Ik zie de problemen ontstaan, schat in welke hulp nodig is en hoe groot de noodzaak is en overzie de gevolgen als we niets doen. En ik zie dan dat andere hulpverleners niet kunnen doen wat ze willen doen. Ik zie cliënten daardoor in een heel diep gat vallen. En als wijkverpleegkundige voel ik de verantwoordelijkheid dit gat op te vullen. Moet ik dit dan niet meer doen? Zien overheid, de NZA en de zorgverzekeraars dan eindelijk waar de schoen wringt?
Misschien biedt 2018 nieuwe mogelijkheden. Ik hoop dat budgetten de verpleegkundigen overeind houden. Zodat wij ook kunnen doen waar we écht goed in zijn: gezondheidsbevordering en kosten beperken. Laten we als verpleegkundigen blijven vechten voor: #vertrouwopons
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account