Evelyn is Nursings nieuwe blogger over de wijkverpleging. Deze maand vertelt ze over een cliënt die heel wat regeltijd kost, maar voor wie het resultaat mooi is.
Een individueel begeleider belt dat haar cliënt, Henk van 45, sterk is achteruitgegaan. Henk heeft aangeboren hersenletsel. De zorg die de familie en de begeleider voorheen boden is niet meer genoeg, want Henk kreeg drie keer een terugkerende hersentumor die werden bestreden met chemo- en radiotherapie. Hierdoor is hij ernstig verzwakt.
Henk is het afgelopen jaar 30 kilo afgevallen, eet nog één boterham pindakaas en een warme maaltijd per dag. De drinkvoeding van het ziekenhuis heeft hij weggegooid omdat het niet lekker was. Doordat hij zo verzwakt is, kan hij ook niet meer werken in de sociale werkvoorziening of fietsen. De begeleider vertelt dat zij de wanhoop nabij is; verschillende instanties kunnen niets voor hem doen. Zo kwam het CIZ langs, maar voor een indicatie komt Henk niet in aanmerking. Hij kan immers nog een aantal uur per dag alleen blijven. En de WMO-collega gaf aan dat de begeleider zelf met een plan moet komen.
Evelyn neemt het blogstokje over van wijkverpleegkundige Nicole Gardenier, die bijna 30 blogs schreef over bijzondere cliënten, werktrots, werkdruk, nieuwe regels en wetten, administratie en frustratie. Nicole bedankt! Lees hier haar pennenvruchten >>>
Samen met de begeleider zet ik de eerste grote lijnen op papier: we zetten een diëtiste in voor een goed voedingspatroon, we gaan op zoek naar een daginvulling en zetten in op structuur voor voldoende maaltijden. Maar ook dan komen de vragen weer op: waar vind ik daginvulling: op zijn sociale werkvoorziening of op een dagbesteding? Wat is dan het goedkoopst? Waar vind ik een thuiszorgorganisatie die zijn zorgplafond nog niet heeft bereikt, ruimte heeft in de routes én ook nog continuïteit kan garanderen? Ik kan nu wel meteen thuiszorg inzetten, maar als het niet past bij zijn situatie staan we zo buiten of raakt hij gedemotiveerd.
De gemeente stelt zijn vraagtekens bij mijn verhaal voor het uitbreiden van de individuele begeleiding: ‘Is dit geen WLZ?’ Nee gemeente, hij heeft altijd zelfstandig gewoond en gewerkt, alleen zijn verzwakking nekt hem nu. Laten we eens kijken of zelfstandigheid nog te behalen valt voordat we hem naar begeleid wonen brengen.
Na twee weken bellen met huisarts, arbo-arts, familie, diëtiste en gemeente hebben we een plan. De diëtiste komt; thuiszorg komt 1x per dag om de dag op te starten en zijn eten te stimuleren en hij gaat iedere avond bij familie eten. In overleg met de arbo-arts en Henks familie gaan we proberen het werken uit te breiden, zodat hij daar dagelijks kan zijn en ook kan eten.
Vervoer is een nieuw dingetje: Henk kan niet deelnemen aan het reguliere blokkenvervoer (om de 4 uur), zijn mantelzorgers in de buurt die hem kunnen brengen zijn zelf 80 jaar en met de deeltaxi mag hij niet naar het werk komen. Daar moeten we nog iets op zien te vinden.
Soms vraag ik me wel eens af, is dit allemaal mijn taak? Maar ja, wie doet het anders? Wie heeft de situatie zo breed in beeld? Het kost veel tijd, maar het levert mooie dingen op: gezondheidsbevordering, overeind houden van mantelzorgers, uitstel van opname in de WLZ, minimale inzet van wijkverpleging, een cliënt die verder wordt geholpen.
De overige cliënten zie ik die week wel wat minder… helaas moet ik daar mee dealen. De volgende keer strijd ik voor hen, daar houd ik mij aan vast.
Evelyn maakte al eerder een blog voor Nursing. Het was een reactie op het bericht dat collega’s de wijkverpleging zouden willen verlaten. Dit is wat ze schreef >>>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account