Mijn broer staat achter de bar in café Harlem in Amsterdam. Hij verdient daarmee flink meer dan ik als verpleegkundige. Hoe hij dat doet? Heel simpel.
Hij flirt wat met de meisjes, zet zo nu en dan een verzoekplaatje op en heeft een nieuw biertje al getapt nog voor je het besteld hebt. Die professionele houding levert hem veel fooi op, soms zelfs meer dan zijn eigenlijke salaris.
De goede verdiensten gun ik hem van harte, maar ergens is het wel frustrerend. Ik doe namelijk ook mijn best om het verblijf van mijn patiënten in het ziekenhuis zo aangenaam mogelijk te maken, maar fooi aannemen mag ik niet.
Deels hangt dat samen met de geschiedenis van ons vakgebied. Verplegen was ooit een roeping en al heeft de Heilige Maagd nooit aan mijn bed gestaan, dat sfeertje is nooit helemaal verdwenen. In dat opzicht mogen we blij zijn er überhaupt nog wat aan over te houden.
Wat ook meespeelt is wantrouwen. Het zou namelijk kunnen dat verpleegkundigen onderscheid gaan maken tussen patiënten die wel en geen fooi geven. Stel je voor zeg: het bed van mevrouw De Vries wordt twee keer zo vaak verschoond als dat van meneer Jansen en meneer Looman krijgt zijn pijnmedicatie net even eerder dan mevrouw Bos.
Misschien zit daar wel wat in, en zijn we niet helemaal te vertrouwen, maar het ontbreken van een financiële prikkel heeft ook nadelen. Het is namelijk zinloos onderscheidend bezig te zijn. Ik kan informatiever zijn dan collega’s, meer empathisch, maar ik heb daar niets aan. Wellicht ga ik meer voldaan naar huis dan mensen die de kantjes er vanaf lopen, maar met voldoening kan ik de hypotheek niet betalen.
Ondanks het verbod op fooien bestaat er in het ziekenhuis een levendig cadeautjescircuit. Ik ken een chirurg die regelmatig met Franse cognac en Cubaanse sigaren van zijn polikliniek terugkeert. Soms zit er een whisky bij die ouder is dan ik zelf. Of ik daar jaloers op ben? Zeker. Als verpleging worden we doorgaans afgescheept met een tompouce van de Hema. Doe je soms weken lang je best om het verblijf van de patiënt zo aangenaam mogelijk te maken, krijg je als dank een fabrieksproduct waarvan je aderen direct dichtslibben.
Het is allemaal goed bedoeld natuurlijk, maar het maakt wel zichtbaar hoe de samenleving tegen ons aankijkt. Wij zijn nog steeds de door God geroepen heiligen die voor de waardering en de waardering alleen ons in het zweet werken. Met als hoogtepunt, een Hema-tompouce bij de koffie.
www.hugovanderwedden.nl | Twitter @hugovdwedden
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account