Als verpleegkundigen gaan staken, dan vallen er doden, vreest Barbara. Daarom houden verpleegkundigen in de UMC’s stiptheidsacties. Maar wie raak je daar precies mee?
‘Verpleegkundigen UMC’s plannen stiptheidsacties,’ kopte Nursing afgelopen dinsdag. Terecht dat we in actie komen, lijkt me. Het gonst en rommelt in verpleegkundeland. We willen serieus genomen worden en gewaardeerd voor wat wij dagelijks doen. Wij – verpleegkundigen in de UMC’s – zijn het dan ook niet eens met de cao voorstellen van het NFU. Wij willen goede afspraken over werkdruk, wij willen een fatsoenlijke, marktconforme loonsverhoging en een eerlijke generatieregeling voor onze collega’s van 60 jaar en ouder.
Het klinkt allemaal heel simpel en logisch maar er is nog steeds geen nieuwe cao. Het duurt lang voor de vakbonden en het NFU tot een overeenkomst komen, en ‘wij’ worden het zat. Verpleegkundigen zijn praktische mensen. Moet er iets geregeld? Nou, regelen die handel! Met langdradig overleggen, over en weer argumentaties, gemier op de vierkante centimeter kunnen wij niets. Vandaar dat we nu in actie willen komen.
In andere beroepen wordt ook actie gevoerd. Buschauffeurs starten hun bussen gewoon een paar dagen niet meer. Jammer joh, dan ga je maar lopen of je ziet maar hoe je op de plaats van bestemming komt. Leerkrachten pikken het ook niet langer en staken massaal. De kinderen worden elders ondergebracht of worden thuisgehouden. Punt gemaakt. Verpleegkundigen kúnnen niet massaal staken. Als wij gaan staken vallen er doden. Nee, verpleegkundigen houden stiptheidsacties.
Maar kan iemand mij uitleggen hoe dat werkt, stiptheidsacties? Ik las dat wij dan tijdens de acties ‘gewoon onze pauzes gaan nemen’. Wauw! Dus wij gaan doen waar we eigenlijk elke dag gewoon recht op hebben? Weet je wie ik daar mee raak? Mijn directe collega’s én de patiënten. Op een superdrukke dag, wanneer we met te weinig personeel werken, tegen mijn collega zeggen: ‘Nou doei hè, succes met alle zeven mediumcare patiënten, ík ga lekker een kwartier op mijn kont zitten!’ Ik dacht het niet.
En dan dit: ‘Verpleegkundigen en andere medewerkers die aan deze acties meedoen verrichten geen extra of verschoven diensten en overwerk.’ Hier moest ik over nadenken. Dus als mijn leidinggevende aan mij vraagt of ik alsjeblieft een extra dag kom werken dan zeg ik in het kader van de stiptheidsacties nee? Of als een collega vraagt of ik een dienst wil ruilen dan zeg ik nee? En zeg ik op de dag van de acties om 16:00 uur sharp: ‘Doei, ik ga naar huis!’ en rond ik de dingen dan niet af?
Met alle stiptheidsacties hierboven genoemd raken wij als verpleegkundigen vooral elkáár en de patiënt. In de krapte en de drukte gaan wij dingen láten zodat we onszelf raken? Volgens mij zijn dit allemaal ‘acties’ die vooral te merken zijn op de werkvloer en vooral voor hen die begaan zijn met de zorg en met mensen. Een verpleegkundige wíl helemaal niet minder dóen. Verpleegkundigen willen waardering voor wat ze doen en niet voor wat ze láten. Ook niet onder het mom van actievoeren.
Wij willen actievoeren met acties waar de hele natie last van heeft. Niet alleen wijzelf. Maarja, met de hele dagdienst niet op komen dagen en de patiënten aan hun lot overlaten is geen optie. Zondagsdiensten draaien? Laat me niet lachen, op een zondag kan het soms drukker zijn dan op een doordeweekse dag. In onze uniformen en met spandoeken de A27 bezetten? Dat ligt niet echt in onze aard. Wie een sublieme én treffende actie weet, mag het zeggen.
Ondertussen fantaseer ik over acties die gevoeld gaan worden door mensen die verantwoordelijk zijn voor het tot stand komen van onze nieuwe cao. Een meeloopdag (of liever week) in de verpleging organiseren voor beleidsmakers, managers, raden van bestuur en directeuren. Gewoon om 7:30 uur aantreden in uniform en aan de slag. Van dichtbij zíen wat we bedoelen met werkdruk en registratielast. Misschien een nachtdienstje meedraaien met één van onze 60+ collega’s? O ja, en die meeloopdag krijgt men natuurlijk het salaris van een verpleegkundige en de verpleegkundige die van een directeur, beleidsmedewerker of manager.
Ik heb er zin in en dit is alvast een uitnodiging! Welke directeur, beleidsmedewerker of manager loopt een dagje met me mee?
Deze blog is eerder geplaatst op de website Zal me een zorg zijn van verpleegkundige Barbara van Ede.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account