Het komt wel goed in de zorg. Dreigende tekorten, de vergrijzing van het personeelsbestand, weinig animo onder jongeren voor ons mooie vak: deze week heb ik ervaren dat er een goede groep jonge verpleegkundigen en verzorgenden zit aan te komen.
Enkele malen per jaar scheep ik in als hoofd verpleging op het schip De Zonnebloem. Zo ook deze week. In mijn papieren had ik gezien dat we een relatief jonge werkgroep hadden, met maar liefst vijf stagiaires. Via hun ROC lopen zij 10 weken of zelfs langer hun stage in de ouderenzorg op het schip. Zij worden begeleid door de boordverpleegkundige en leren in een korte tijd heel veel over de patiëntencategorie (die bij de Zonnebloem ‘gasten’ wordt genoemd). Aan boord is – naast een verpleeggroep van 26 vrijwilligers – ook een arts. Meestal een (soms gepensioneerde) huisarts voor de medische problemen bij de gasten.
Woensdagochtend kreeg ik van de nachtdienst te horen dat een gast buikpijn had gehad en braakneigingen in de nacht. Hij had hier al enkele maanden min of meer last van. De nachtzuster heeft het even aangezien. ‘s-Ochtends is de arts langs geweest met mij in het kielzog. Op de hut was een van de stagiaires van net 18 jaar bezig met de gast, terwijl zijn vrouw wat onrustig op haar bed zat. Terwijl de arts met de man bezig was, vertelde de vrouw de reden van haar onrust: ‘Ik heb nog geen insuline gehad, en die moet ik ‘s-ochtends gelijk hebben’.
De stagiaire gaat naast de vrouw op bed zitten, legt een kalmerende arm om haar schouder en legt nog eens rustig uit, dat het echt beter is om eerst te douchen en aan te kleden en daarna pas de insuline te spuiten. ‘Ja, maar ik ben het altijd zo gewend en nu weet ik het niet meer’. De vrouw is duidelijk van slag door het veranderen van haar dagelijkse gewoonten. ‘Is het niet beter om het deze week nog zo te doen en dan de volgende week via de thuiszorg het tijdstip van injecteren aan te passen?’ opper ik voorzichtig. Dat was een goed idee. De stagiaire heeft intussen de vrouw weer rustig gekregen.
De manier waarop deze jonge stagiaire op een professionele, kalme, maar ook zeer empathische manier de gast benaderde, maakte veel indruk bij me. Ook de andere stagiaires die in verschillende stadia van hun opleiding zitten, maken een solide indruk: ‘zusters in de dop’, vol werkplezier, enthousiasme en ook vakkennis.
Nee, het weekje Zonnebloem heeft mijn vertrouwen in de toekomst van de Nederlandse gezondheidszorg weer een goede oppepper gegeven!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account