Bij elkaar opgeteld heb ik een jaar stage gelopen in het ziekenhuis. Ik heb ontzettend veel geleerd in dat jaar, en ook erg veel gezien op de afdelingen. Wat mij in beide stages is opgevallen is dat er buitengewoon veel stagiaires zijn die de stageperiode niet halen of afmaken, soms wel meer dan de helft.
Nog nooit heb ik zoveel onzekerheid geproefd bij leerlingverpleegkundigen vlak voor de eindbeoordeling. Zal ik het halen? En dat gevoel begrijp ik. Het ziekenhuis vraagt veel van je als verpleegkundige, maar ook als mens. De dynamiek van de 24-uur draaiende afdeling biedt alleen niet veel ruimte en tijd om je in je eigen (gemaakte) tempo te profileren.
Een stage in een verzorgingshuis of verpleeghuis bouwt elke dag voort op een structurele basis. De bewoners zijn bekend en de behandelplannen van de bewoners ook. Dhr. Jansen wil het zo en dhr. Pieters ziet het graag andersom. Als stagiaire kun jij je hier ook makkelijker “inkomen” dan op een ziekenhuisafdeling. Op een gegeven moment ken en beheers je de zorg die je moet leveren in het verzorgingshuis want het is structureel, dat in tegenstelling tot de ziekenhuisafdeling.
Nee, er valt niet snel te wennen aan de zorg op de afdeling. De zorg is elke dag anders. Je kunt misschien dagelijks wonddrains tegenkomen, maar ook plotseling een maagsonde of een andere technische handeling die nauwelijks voorkomt op de afdeling. Hier wordt echter wel van je verwacht dat je het kent, kunt en doet. En dat was dan alleen maar het verpleegkundig gedeelte, want jij als mens moet ook het nodige kunnen incasseren. In mijn eerste week had ik bijvoorbeeld een patiënt van 18 jaar oud met een mislukte suïcidepoging door middel van het inslikken 180 stuks paracetamol.
En daar sta je dan, zonder uitlaatklep voor al je gewonnen informatie en heftige indrukken. Dus ook als mens zijnde wordt aan je getrokken, want tijd om het te verwerken is er haast niet. Ook speelt de dunne lijn van leven en dood een rol in het ziekenhuis. In een verzorgingshuis of een verpleeghuis kom je dit minder frequent tegen dan in het ziekenhuis. Het kan maar zo gek lopen dat je een man staat te reanimeren tegen wie je een halfuur eerder nog goedemorgen wenste.
Ik heb te veel stagiaires gezien die of vroegtijdig zijn gestopt met de stage of de stage niet hebben gehaald. Het werd ze simpel gezegd te veel. Sommige leerlingen keken zelfs jaren uit naar hun ziekenhuisstage, maar toen ze de stage eenmaal doorliepen zakten ze pijnlijk door het ijs. Maar hoe kan dit? Het is niet één oorzaak, het zijn er meerdere. School met de matige voorbereiding over klinisch rederen, ziekenhuisseries die een rooskleurig beeld schetsen, maar ook de afdeling zelf die niet altijd kundig is in het begeleiden van leerlingen.
Dit is een serieus probleem wat opgelost moet worden. Het zal niet makkelijk worden want het probleem zit diepgeworteld. We moeten eerlijk zijn, en al bij de open dagen moet de realiteit geschetst worden. We zijn geen Grey’s Anatomy en ook niet de Trauma Centrum van SBS. Met deze blog hoop ik de discussie voort te zetten. Verpleegkundigen zijn nu maar vooral ook in de toekomst hard nodig.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account