1 Slechte communicatie is de voornaamste reden dat nabestaanden toestemming weigeren.
Het is aan te raden dat je als verpleegkundige bij het eerste donatiegesprek met de nabestaanden bent. Je staat vaak dichtbij de cliënt en zult meestal ook een rol spelen in het verdere contact met de nabestaanden. Als je bij een eerste gesprek aanwezig bent, weet je wat er wordt besproken en kun je latere ontwikkelingen terugkoppelen naar de nabestaanden. De Nederlandse Transplantatie Stichting biedt communicatiecursussen over donatie voor zorgverleners.
2 Donatie is niet alleen mogelijk als de patiënt in het ziekenhuis overlijdt.
Bij overlijden thuis of in het verpleeghuis is wel alleen donatie van weefsel nodig. Als een potentiële weefseldonor thuis overlijdt, zal het lichaam zo snel mogelijk vervoerd moeten worden naar een koeling. Als dat binnen zes uur gebeurt, is er nog vierentwintig uur om de weefsels uit te nemen. Duurt het langer dan die zes uur, dan is uitname van sommige weefsels – zoals huid, hoornvlies en bot- en peesweefsel – nog mogelijk binnen twaalf uur.
3 Donatie is ook bij ouderen mogelijk.
Huiddonatie kan bijvoorbeeld nog tot 81 jaar en oogweefseldonatie zelfs tot 86 jaar. Voor orgaandonatie bij een intacte circulatie is er in Nederland geen leeftijdsbeperking voor de nieren en de lever. Attendeer artsen zo nodig op het feit dat ook ouderen donor kunnen zijn; zij zijn zich hier niet altijd van bewust. De criteria voor orgaan- en weefseldonatie vind je hier.
Hoe weet ik of mijn overleden patiënt donor is, wanneer is donatie mogelijk en hoe verzorg ik het lichaam? Deskundigen beantwoorden vragen over orgaan- en weefseldonatie.
Als een patiënt overlijdt die donor zou willen zijn. De pointe van deze wet is juist dat de patiënt automatisch donor wordt, hij/zij heeft geen bezwaar gemaakt, dat is wat anders dan donor willen zijn.
Diepe rouw…als ik dit als verpleegkundige moet weten, dan weet ik niet meer of ik nog wel verpleegkundige wil zijn. In mijn beleving begint het hier op een spookhuis te lijken, waar mensen er enkel nog zijn ten behoeve van….ja…van wat. Terwijl we NIET weten wat er gebeurt met het sterven, zijn we zo gefixeerd op het verlengen van levens, dat we het ‘redden’ noemen, maar hoe zal het zijn als je hart niet meer klopt, en je de laatste restjes leven voelt verglijden, en er ineens gesneden wordt in het lichaam dat je los moet laten????? Is er wel echt over nagedacht???? beseffen we ons wat dit betekent voor de komende generaties, die met hun 18de al een schuldgevoel aangepraat krijgen wanneer ze niet…..ja…..wat. Ik weet het echt niet hoor….ik wordt hier écht ziek van…wat voor een wereld is dit aan het worden????Brave NewWorld?????? Natuurlijk, ik heb echt respect voor mensen die organen doneren….toen ik 20 was heb ik me ook als donor geregistreerd, het oude vertrouwde donorcodicil……….maar dit gaat over wat anders….dit gaat over organen oogsten als ik niet heb aangegeven het niet te willen….reden voor mij om mijn codicil te vernietigen en duidelijk te laten registreren dat ik geen toestemming geef….want hier gebeurt veeeeeel meer, hier wordt ingegrepen over een grens waar ik in ieder geval ijn staat niet toe ga laten…….wordt toch wakker collega’s….nog even en dan zijn we enkel nog verlengstukken van een dolgedraaide markt, die niets meer met zorg te maken heeft.ik kan dat nog…maar de generaties die na ons komen??? diepe rouw
Van de 3 punten vind ik punt 2 en 3 het interessantste. Er ontbreekt velen, mij ook, aan echte kennis over het hoe en wat. Het lijkt nu of je voor of tegen moet zijn.
Graag meer inhoud over wie wat zou kunnen doneren. Hoelang gaan div. donaties mee, lever 10 jaar (?) Nier? Hoornvlis, gehoortebeentjes, etc.
Als je meer weet, echte feiten, kun je zonodig beter informeren, gesprek erover voeren met je patiënten en ook voor jezelf een beslissing nemen.
Ik ben het met Irene eens dat de staat met deze wet over een grens gaat en de weg is vrij gemaakt om te ‘oogsten’. Overpopulatie is een probleem dat ten grondslag ligt aan een heleboel andere problemen. Dat moeten we niet stimuleren. Dood hoort bij het leven en dient niet bestreden te worden met deze grensoverschrijding, waar we als verpleegkundigen niet aan mee zouden moeten (willen) werken.