Fijn dat de coronacijfers wat stabieler zijn. Alleen merk ik daar in de wijk niets van. Ons coronateam werkt op volle toeren door.
Op zaterdag spring ik in de ochtend bij, omdat een mevrouw zuurstof moet krijgen. Dat is aardig wat regelwerk, en komt ook bij het coronateam niet dagelijks voor.
Verder een dame ingestuurd naar het ziekenhuis in overleg met de huisarts. En op zondag krijg ik een overname uit het ziekenhuis waar de werkelijkheid niet helemaal overeenkomt met de overdracht.
‘ADL-zelfstandig, eten en drinken zelfstandig, is mobiel’. Op papier ziet het er goed uit! Maar wacht. Waar wordt aangegeven dat mevrouw in principe ADL-zelfstandig is, bedoelt de collega uit het ziekenhuis waarschijnlijk vóór corona. Deze dame heeft nu namelijk veel meer ondersteuning nodig.
Uitkleden gaat moeizaam. Wassen lukt niet zelfstandig (gezicht en voorkant wel, maar verder hulp nodig), en bij het aankleden is mevrouw zó uitgeput dat ik dat moet overnemen.
Niets ten nadele van mijn ziekenhuiscollega’s, maar ze vinden het vaak moeilijk om in te schatten hoe het er thuis aan toe gaat en hoe de zorgvraag verandert. In het ziekenhuis een washandje over je gezicht kunnen halen, is niet ‘in principe ADL-zelfstandig’.
Thuis willen mensen zich ‘gewoon’ aankleden, en dat is meestal meer dan het nachtgoed of huispak wat ze in het ziekenhuis dragen. Dus moet de bh, het hemd, de onderjurk en de jurk aan. En de panty natuurlijk.
‘Zelfstandig naar het toilet’ is thuis niet drie stappen zetten, maar vaak vanuit de slaapkamer stukje lopen, de trap af, naar het toilet, en de trap weer op. Als je nog steeds benauwd en zwak bent, lukt dat dus niet.
‘Zelf kunnen eten’ is thuis óók zorgen dat je wat in huis hebt, naar de keuken lopen, bord en bestek pakken, thee zetten, boterham smeren, naar de tafel lopen, eten, afruimen, afwassen en opbergen.
Vaak moet dus ondersteuning geregeld worden, hulpmiddelen (postoel bij bed, rollator, hoog-laagbed) en de juiste zorg ingepland worden.
Dat klinkt best logisch denk ik, maar toch gaat dit vaak mis. Terwijl het vooruit plannen zelfs al vanaf de eerste dag van opname kan beginnen. Het is makkelijker om dingen terug te draaien dan op stel en sprong te moeten regelen. Zeker op een zondag.
Het zou zo fijn zijn als een wijkverpleegkundige bij het ontslag betrokken zou zijn! Iemand die weet hoe het er thuis aan toe gaat en dus weet wat nodig is.
Ben benieuwd of het andersom ook wel eens gemopper oplevert. Dat weet ik eigenlijk wel zeker. Want het komt zelden voor dat ik een overdracht maak voor het ziekenhuis.
Of, áls ik hem heb gemaakt, komt de envelop ongeopend retour met mijn cliënt. Dus niemand die ernaar vraagt, neem ik aan.
Toch zou een overdracht naar het ziekenhuis handig kunnen zijn. Zo moest een cliënt laatst oefenen met traplopen terwijl ze gelijkvloers woont. Een beetje overbodig.
Tanja de Groot is wijkverpleegkundige in een coronateam van Zorgbalans in Noord-Holland.
Kortgeleden schreef Tanja dat de dalende coronacijfers helemaal niet herkenbaar zijn in de wijk: ‘Flatten the curve is niet genoeg’ >>>
Zo herkenbaar 🙂 Ik heb prima overdrachten gezien in de wijk, maar helaas ook een paar ronduit nutteloze. Bekende client komt terug van zkh opname. Alle hokjes van Gordon aangevinkt, complete medische voorgeschiedenis t/m appendectomie in 1962, maar wat er nu tijdens de opname was gedaan stond er niet in. Een andere, nieuwe client. Reden van ontslag: uitbehandeld. Maar van wat dan? Stond er niet in. Andersom ook rare dingen meegemaakt, maar niet zo extreem. Dat de formulieren voorgeprint zijn helpt m.i niet mee.
Transferverpleegkundigen regelen toch de transfer? Evt aanpassing van indicaties? Ik heb nog nooit zo’n dame of heer aan de lijn gehad bij thuiskomst van een cliënt. Ik bel inderdaad ook direct met de afdeling. Die hebben de cliënt gezien. En gaan hem zien, dus ontvangen de overdracht. Of ze er iets mee doen, daar ga ik wel vanuit.
Ik werk op een chirurgische afdeling waar de thuiszorg wordt georganiseerd door de transfer verpleegkundige. Dat is vaak heel handig, maar soms mis ik toch ook eigen coördinatie. Wij mogen ons absoluut niet bemoeien met het contacten van de thuiszorg instantie, terwijl ik dit juist graag zou doen. Even 10 minuten bellen met de wijkverpleegkundige geeft de overnemende instantie al zoveel meer input en vermindert onduidelijkheden van beide kanten.
Ook hebben wij een overdrachtsformaat met veel te veel ‘ruis’. Informatie wat totaal niet relevant is. Ik pas mijn overdracht aan zodat het in een blik duidelijk is wat de bedoeling is.
Ik denk dat er nog veel te behalen valt als het gaat om overdracht tussen instanties. Ik zou graag zien dat de lijntjes korter worden zodat je elkaar makkelijker kan bereiken, en er meer gebruik wordt gemaakt van de warme overdracht in de toekomst.
Daarom bel ik heel vaak nog naar een afdeling voor overleg, tot ergernis van de transfer verpleegkundigen….
Klopt 4 formulieren met veel afkortingen die je moet googelen als je niet op een gespecialiseerde afdeling werkt, en cliënten die klagen dat ze in het ziekenhuis 4 weken lang niet geholpen zijn met wassen. Nooit hun haren onder de kraan hebben gehad en gewoon stinken als ze thuis komen. Zelfs een meneer met een uitzaaiing in zijn hoofd die naar huis ging als ADL zelfstandig, bleek dat zijn vrouw hem 5 weken gewassen had omdat de verpleegkundigen niet door hadden dat hij volledig initiatief loos was door de tumor en bijverschijnselen.
Waarom is dat na 50 jaar nóg niet geregeld? Waarom deponeert niemand een vragenlijst bij de ziekenhuizen met de items die beantwoord moeten worden? Waar zijn de transferverpleegkundigen? Die regelen toch alles en hebben contact met thuiszorg?
Helaas. Traplopen is een effectieve mobiliteitstherapie. De opmerking, woont gelijkvloers, geeft al direct aan dat we mijlenver van elkaar verwijdert zijn …