Dit meldt Wikipedia. Het gedicht is in 1966 geschreven door verpleegkundige Phyllis McCormack, die destijds werkte in verpleeghuis Sunnyside in het Schotse Montrose. Ze schreef het gedicht voor een nieuwsbrief die werd verspreid in het verpleeghuis. Ze deed dit anoniem, omdat ze zich enigszins kritisch uitliet over haar collega’s.
Bekijk hier het filmpje van het lied dat van het gedicht werd gemaakt.
Het gedicht verscheen in het tijdschrift Nursing Mirror in december 1972 zonder bronvermelding. McCormack legde in een brief aan het blad uit dat ze het gedicht schreef voor de nieuwsbrief in de zorginstelling. Dit verhaal werd bevestigd in een artikel in de Engelse krant Daily Mail op 12 maart 1998, waarin de zoon van McCormack schreef dat zijn moeder het gedicht bedacht in 1960.
Lees ook: Meeste laaggeletterden werken in de zorg
Volgens Wikipedia werd het tijdschrift met het gedicht uitgeleend aan een patiënt in een nabijgelegen ziekenhuis. De oudere dame schreef het gedicht over en bewaarde dit in haar nachtkastje. Na haar dood vond het personeel het gedicht in haar nachtkastje, en werd automatisch aangenomen dat de vrouw de schrijver van het gedicht was. Het werd aan een krant gegeven, die het publiceerde met het verhaal dat de overleden vrouw de schrijver van het gedicht was. Zo werd de legende geboren, die voortleefde ondanks de rectificatie die de krant later plaatste.
Door wie het gedicht geschreven werd,maakt me niet uit.Het raakt me enorm want ,laten we allemaal eerlijk zijn, we kijken en zien/horen niet echt altijd de cliënt zoals hij of zij als mens is(geweest). Goed om hier weer eens aan herinnerd te worden!
Dank voor het plaatsen!
prachtig gedicht,het is de waarheid.
Wauw dat is echt wel zoals het is