5 vragen aan verpleegkundige Nelleke (79 jaar)

1 Hoe lang bent u al werkzaam in het vak?

‘Ik ben 58 jaar geleden als leerling begonnen in het voormalige Sint Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. In 1963 stopte ik omdat ik trouwde. Vlak daarna werd (parttime) werken voor getrouwde vrouwen toegestaan en werd ik coördinerende avondhoofdwacht in hetzelfde ziekenhuis. Dat heb ik tot 1999 gedaan, toen ben ik in de thuiszorg gaan werken.’

2 U bent bijna 80 en u werkt nog. Is het zwaar?

‘Momenteel werk ik als zelfstandig verpleegkundige en casemanager in de particuliere thuiszorg. Mijn man, 83, doet de administratie. Ik heb nog één cliënt, een dame die een cva heeft gehad en daardoor 24-uurszorg nodig heeft. Ik ben al zes jaar haar vaste verpleegkundige en hoop dat nog een tijd te blijven. Het werk is fysiek en mentaal wel zwaar. Ik let extra op hoe ik mijn cliënt ondersteun bij de ADL. Ik wil zelf natuurlijk fit blijven.’

3 Was vroeger alles beter?

‘Nee. Sommige dingen wel, de inservice-opleiding was bijvoorbeeld heel goed. Je werd meteen met het vak geconfronteerd en kon al in een vroeg stadium zeggen of het iets voor je was. Tegelijkertijd werd je als leerling veel meer in het diepe gegooid dan de stagiairs van tegenwoordig. Soms had ik als leerling in mijn eentje nachtdienst met dertig patiënten, en ik wist bijna niks over ze. Bed 1 had longklachten, bed 2 had buikklachten, meer informatie had ik niet. Ook het werken met de nonnen was pittig, daar zaten vervelende tussen. Maar ze hebben er wel aan bijgedragen dat ik de verpleegkundige werd die ik nu ben.’

4 Welke verandering heeft de meeste indruk op u gemaakt?

‘Toen ik in 1968 na vijf jaar thuiszitten weer aan het werk ging, waren de nonnen in het Elisabeth Ziekenhuis ineens weg. De zusters hadden ineens haren, make-up én andere namen. Dat was heel vreemd. Voorheen moest je echt kijken naar het gezicht zonder haar als je een non wilde herkennen. Ook de komst van de computer weet ik nog goed, al heb ik me dat nooit echt eigen gemaakt. Nog steeds bel ik liever dan dat ik een mailtje stuur.’

5 Zou u nu weer voor het vak kiezen?

‘Als kind wilde ik al de verpleging in, ik zou niet anders kunnen. Ik zou nu ongetwijfeld dezelfde keuzes maken. Sowieso moet je dit werk alleen gaan doen als het echt uit je hart komt.’