1 Hoe lang bent u al werkzaam in het vak?
‘Ik ben 58 jaar geleden als leerling begonnen in het voormalige Sint Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. In 1963 stopte ik omdat ik trouwde. Vlak daarna werd (parttime) werken voor getrouwde vrouwen toegestaan en werd ik coördinerende avondhoofdwacht in hetzelfde ziekenhuis. Dat heb ik tot 1999 gedaan, toen ben ik in de thuiszorg gaan werken.’
2 U bent bijna 80 en u werkt nog. Is het zwaar?
‘Momenteel werk ik als zelfstandig verpleegkundige en casemanager in de particuliere thuiszorg. Mijn man, 83, doet de administratie. Ik heb nog één cliënt, een dame die een cva heeft gehad en daardoor 24-uurszorg nodig heeft. Ik ben al zes jaar haar vaste verpleegkundige en hoop dat nog een tijd te blijven. Het werk is fysiek en mentaal wel zwaar. Ik let extra op hoe ik mijn cliënt ondersteun bij de ADL. Ik wil zelf natuurlijk fit blijven.’
3 Was vroeger alles beter?
‘Nee. Sommige dingen wel, de inservice-opleiding was bijvoorbeeld heel goed. Je werd meteen met het vak geconfronteerd en kon al in een vroeg stadium zeggen of het iets voor je was. Tegelijkertijd werd je als leerling veel meer in het diepe gegooid dan de stagiairs van tegenwoordig. Soms had ik als leerling in mijn eentje nachtdienst met dertig patiënten, en ik wist bijna niks over ze. Bed 1 had longklachten, bed 2 had buikklachten, meer informatie had ik niet. Ook het werken met de nonnen was pittig, daar zaten vervelende tussen. Maar ze hebben er wel aan bijgedragen dat ik de verpleegkundige werd die ik nu ben.’
4 Welke verandering heeft de meeste indruk op u gemaakt?
‘Toen ik in 1968 na vijf jaar thuiszitten weer aan het werk ging, waren de nonnen in het Elisabeth Ziekenhuis ineens weg. De zusters hadden ineens haren, make-up én andere namen. Dat was heel vreemd. Voorheen moest je echt kijken naar het gezicht zonder haar als je een non wilde herkennen. Ook de komst van de computer weet ik nog goed, al heb ik me dat nooit echt eigen gemaakt. Nog steeds bel ik liever dan dat ik een mailtje stuur.’
5 Zou u nu weer voor het vak kiezen?
‘Als kind wilde ik al de verpleging in, ik zou niet anders kunnen. Ik zou nu ongetwijfeld dezelfde keuzes maken. Sowieso moet je dit werk alleen gaan doen als het echt uit je hart komt.’
Wat heb ik een bewondering en respect voor je!
Hoop dat je nog vele jaren werkzaam mag blijven in goede gezondheid.
Leuk verhaal Nelleke.
Ik ken je nog van de tijd dat ik in het Elisabeth Ziekenhuis werkte.
Er is veel veranderd.
Of het echt verbeterd is, vraagt te denken.
Het ga je goed.
Leuk verhaal Nelleke.
Ik ken je nog van toen je in het Elisabeth Ziekenhuis werkte.
Het was een mooie tijd en ik vraag me af of het nu beter is als toen.
Het ga je goed!
Wat prachtig, alle respect.
Ze is, of moet een hele positieve instelling hebben, geweldig.
Nelleke gefeliciteerd.
Hartelijke groeten,
Vera Zorg & Welzijn
Ik vind het ook leuk dit te lezen. Ben 71 jaar, werk nog ca 3,5 uur per week in de wijk bij Buurtzorg, maar heb me niet laten herregistreren omdat ik denk dat ik te weinig uren werk. Ik hoop het ook nog wel een poosje te kunnen doen. Je bent en blijft verpleegkundige, toch?
Ik vind het ook prachtig om te lezen. Ben zelf 71, werk per week nog ca 3,5 uur in de wijk. Heb me niet laten herregistreren omdat mijn werkervaring naar ik denk te weinig is. Vind ik wel jammer, want ik hoop het zo ook nog wel een paar jaar te kunnen doen.
Fantastisch dit verhaal te lezen. Ik ben sinds 2019 niet meer big geregistreerd.
Ben nu 72 en heb altijd met veel passie dit prachtige vak als kinderverpleegkundige uitgevoerd. Zitten ook herkenbare details bij Ik vroeg me af of Nelleke aan bijscholing heeft gedaan.
Met vriendelijke groeten,
Ria van Leeuwen
Geweldig om te lezen en wat ziet ze er goed uit voor 79! Misschien hebben wij elkaar daar ooit ontmoet, ik ben in 1975 begonnen in het oude Elisabeth ziekenhuis, op orthopedie/urologie. Grote zalen daar, nu niet meer voor te stellen.