Klagen! We zijn er goed in als verpleegkundigen. Bijna nooit is iets goed, ál-tijd is er wel iets te zeuren.
Ik ben tot mijn schrik tot de ontdekking gekomen dat ik geen uitzondering op die stelling ben. Ik maak deel uit van een steeds groter wordende groep notoire klagers.
Als ik mijn weblogs van de afgelopen maanden doorlees, dan zie ik er best veel die een negatieve insteek hebben.
Nu zijn we als verpleegkundigen gewend om – als we een probleem tegenkomen – te kijken naar oplossingen. We nemen vaak niet de tijd om even rustig op een afstandje naar iets te kijken, alle ins en outs te wegen en dan tot een oordeel te komen.
Nee, we gaan er vol in, signaleren problemen en laten ons vooral horen over hoe het anders (dus beter?!) moet!
Herken je dat? Niets is fijner toch om eens lekker tekeer te gaan tegen bijvoorbeeld de overheid die alsmaar wil bezuinigen op de verkeerde plekken. Of tegen de werkgever die zegt geen geld te hebben voor een persoonlijk opleidingsplan voor jou.
Ik heb me voorgenomen om vanaf vandaag minstens een keer per dag even stil te staan bij wat er wel allemaal goed is, voordat ik mag beginnen met klagen. Zoals collega’s die bereid zijn extra te werken zodat ik een ingelaste vergadering van de ondernemingsraad kan bijwonen. Of de relatiebeheerder die vlot en snel de indicatie heeft geregeld voor de spoedzorg die opgestart moet worden. Of het facilitair bedrijf dat ervoor zorgt dat een infuuspomp binnen enkele uren op het juiste adres wordt afgeleverd.
Zou het me lukken om daardoor wat meer ontspannen mijn werk te doen?
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account