Aandacht kost geld

‘Het nieuwe werken is misschien even wennen. Maar als we de knop omzetten, merken we vanzelf dat het ook dingen oplevert,’ aldus Sandra.

Onderzoeksjournalisten berichtten in De Groene Amsterdammer dat kwaliteit van zorg zou verbeteren en zorgkosten zouden dalen als niet zorgverzekeraars zich bemoeien met de inzet van zorg en tijd, maar de wijkverpleegkundigen.
Tja…

Verpleegkundigen (en patiënten) willen bij zorg een operatie of infuus én een goed gesprek, knipoog, fijne maaltijd, foutloze medicijnrondes met daarbij een warme-dekengevoel en dat alles zonder decubitus en koorts. Ondertussen wil iedereen betaalbare, snelle zorg… Maar verpleegkundigen zijn sneller en wachtlijsten korter als zij doorgaan met injecteren, laxeren, controleren en katheteriseren, zonder extraatjes.

Natuurlijk heeft mevrouw Patiënt behoefte aan een praatje. Maar ‘noaberschap’ is iets voor buren, gratis, niet iets voor de zorgverlener waarvoor u dik betaalt. Verpleegkundigen kunnen niet de rol van naasten op zich nemen. Wij hebben ons luxe voorgenomen, van begeleiding, aanraken, oogcontact, glimlachen, grapjes maken, troosten. En dat is heerlijke zorg. Maar niet te betalen dus. Daar moet iets mee.

Het is een kil rekensommetje, beste patiënt, maar het lost wel dingen op als u voortaan voor zorg als een warme deken de kringloopwinkel consulteert. Daar liggen warme dekens in pluizig oranje en bruin voor slechts een paar euro. U mag helemaal zelf kiezen waarvoor u wilt betalen: oud of nieuw, dik of dun, kwaliteit of rotzooi. Voor aandacht of een knipoog moet u in de binnenstad flink in de buidel tasten. Maar u verwacht het van de verpleegkundige gratis? Of moet de zórgverzekeraar daarvoor betalen? Bij een dure meubelzaak zetten ze uw nieuwe kast thuis voor u in elkaar. Kunt u dat niet betalen, dan gaat u naar een goedkopere winkel en doet u het zelf. U had wellicht ook liever de eerste service, maar u legt zich erbij neer als u die niet kunt betalen.

Het is een kwestie van wennen, maar zo is het ook met zorg. Hoe oneerlijk ook, niet iedereen kan zich het goede gesprek permitteren. Steunkousen duren tien minuten, punt uit. Degene die dit moet beslissen, maakt zich impopulair. Maar zorgverzekeraars hebben ook gewoon een hart. En een cardioloog. Zij weten echter wat een hart echt nodig heeft. Goede kleppen en doorgankelijke vaten. Niet een knipoog of een glimlach. Daar schiet uw hart geen bal mee op, ook al vinden uw hersenen van wel.

Ik begrijp dus die bemoeiende zorgverzekeraars wel. O en ik begrijp ook wel de verpleegkundigen die dit lezen en het allemaal belachelijk vinden. Die zijn – net als ik – ingestapt toen patiënten nog psychosociosomatische eenheden waren. Onbetaalbare gebroken benen met behoeften en angsten. Het is even wennen. Maar als we de knop omzetten naar dit nieuwe werken, zullen we merken dat het ook dingen oplevert. Overzicht, duidelijkheid en een gelijke behandeling voor iedereen. Wat is daar nou oneerlijk aan?

Zo. En nu ga ik een andere baan zoeken… Lees over Sandra’s nieuwe baan.