• Spring naar de hoofdnavigatie
  • Door naar de hoofd inhoud
  • Spring naar de voettekst
Menu
Zoeken
Inloggen

Nursing.nl | Nieuws, blogs en meer | Nursing voor verpleegkundigenNursing.nl | Nieuws, blogs en meer | Nursing voor verpleegkundigen

Waarmee maken wij jou steeds beter?

  • Praktijk
  • Werk
  • Challenge
  • Congressen
  • Abonneren
  • Nursing
    • Home
    • Praktijk
    • Werk
    • Challenge
    • Congressen
  • Service
    • Veelgestelde vragen
    • Contact
    • Abonneren
    • Adverteren
    • Inloggen
    • Wat is de Nursing Challenge?
    • Mijn profiel
  • Meer Nursing
    • Nieuwsbrieven
    • Shop
    • Nursing.be
  • Vacaturebank
    • Vacatures
    • Vacature plaatsen

Anonieme contactpersonen

vomp

Gepubliceerd op: 30 oktober 2012
Dit bericht is ouder dan 5 jaar

Het valt Ria op hoe onpersoonlijk ze in het ziekenhuis bejegend wordt.

De laatste jaren dat ik in instellingen werkte werd er veel aandacht besteed aan communicatietraining en dat is heel goed. We leerden dat meer dan de helft van de communicatie non-verbaal verloopt. Het is belangrijk goed te luisteren en elkaar aan te kijken tijdens een gesprek. Mooie leerpunten maar het blijft moeilijk om ze steeds toe te passen. Daar moest ik aan denken toen ik een keer naar de polikliniek in het ziekenhuis moest.

 

Ziekenhuispasje

Ik waande mij op een vliegveld bij de gate voor het vertrek: er stonden lange banken achter elkaar en mensen staarden naar een scherm dat boven de banken hangt. Ik bevond mij op de poliklinische afdeling dermatologie van het spiksplinternieuwe Jeroen Bosch ziekenhuis in ‘s-Hertogenbosch. Een vrouw wees naar een scherm waar ik me met mijn ziekenhuispasje moet aanmelden, dan kwam er een briefje uit waarop stond hoe laat en in waar ik verwacht werd.

 

 

Even later kwam ik in een kamertje met een assistente. Zij stelde mij vragen over mijn klachten: bij bepaalde schoenen krijg ik jeuk en wordt de huid van mijn voeten rood en gezwollen. Ze zat achter een scherm en noteerde mijn klachten, daarna riep ze de dokter. Ik dacht dat ik mijn schoenen en kousen niet uit hoefde te doen, er is immers niets te zien. Daarnaast ging ik ervan uit dat de genoteerde gegevens die voldoende informatie was voor de arts.

 

Krabplekje

De arts bleef in de deuropening staan, en keek van een afstand naar mijn voeten. Snel ontblootte ik ze alsnog. ‘Ik zie dat u daar een krabplekje hebt,’ zei ze en wees met haar vinger, als naar een vuiltje op de vloer, ‘maar verder is er niets te zien, het is dus over.’

Ik keek naar haar op: ‘Dat komt omdat ik geen ‘foute’ schoenen meer gedragen heb. Ik wil graag weten wat de oorzaak is.’ ‘Ik vraag of ik een test mag doen,’ antwoordde de arts en ze liep weg.

 

Anonieme assistente

Even later werd ik door de assistente naar een afsprakenkamertje gestuurd. De assistente daar zei vanachter een PC scherm: ‘Gaat u daar maar zitten en haar hand wijst naar een stoel aan de andere kant van het scherm. Ik maak een afspraak voor een test, zonder de assistente te zien. Wie beschermt mij tegen de schermallergie?

 

Foto: Stock.XCHNG

Gepubliceerd op: 30 oktober 2012
Door: exed-admin

Thema:

Tags:

TVV

Lees Interacties

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account

Newsletter

Altijd op de hoogte van het laatste nieuws en vakinhoudelijke artikelen?

Schrijf je dan in voor een van onze nieuwsbrieven.

Aanmelden

Footer

Meer nursing

Abonneren

Gratis proefabonnement

Shop

Contact

Volg ons op

Adverteren

Personeeladvertentie

Adverteren & partnerships

Nursing Vlaanderen

Ga naar Nursing.be

© Bohn Stafleu van Loghum, onderdeel van Springer Nature

  • Privacy Statement
  • Disclaimer
  • Voorwaarden
  • Cookie voorkeuren