Bekwaam, maar blijf bevoegd...

We hebben er in de zorg allemaal mee te maken. Wij kennen  bij het VTT-team vijfenzestig verschillende handelingen die conform de wet BIG het predikaat ‘voorbehouden’ of ‘risicovol’ dragen. In een nota Minimale inzet deskundigheid wordt voor die handelingen beschreven op welk niveau die minimaal mag worden uitgevoerd. Zo mag een intramusculaire injectie worden gegeven door een verzorgende IG, terwijl intraveneus injecteren is voorbehouden aan een VTT-verpleegkundige of arts.

Mijn werkgever stelt als voorwaarde dat elke van die 65 handelingen eenmaal per jaar moet worden getoetst in de praktijk. Nu lijkt het meer dan het is, want het subcutaan injecteren of het plaatsen van een subcutaan naaldje zijn twee verschillende handelingen, maar behelsen hetzelfde principe.

Het vraagt wel een behoorlijke organisatie om op die manier de kwaliteit van zorg te kunnen borgen. Wij maken in ons team koppels van twee personen, die elkaar toetsen in de praktijk. Dat betekent dat de een bij een client een bepaalde handeling doet, terwijl de ander aan de hand van de toetslijst controleert of je het protocol juist hebt uitgevoerd.

Tijdrovend? Ja. Zinvol? Ja. Zorgt het voor meer kwaliteit? Ja. Want nu wordt iedereen weer gedwongen om de Vilans protocollen erop na te slaan, en te bekijken of de handelingen die in de praktijk worden uitgevoerd, ook nog stroken met de nieuwste inzichten.

Hoe is het bij andere technische teams geregeld? Toetsen jullie ook jaarlijks? Ik ben benieuwd!