Belgedrag

Wij hebben op dit moment een drietal cliënten welke erg ‘bellerig’, zijn. Dit trekt een zware wissel op het team. Eén bewoner springt er uit in het continu bellen. Bij elke bel moet je er heen want door het spreek/luistersysteem hoort hij niets als je zijn beloproep op afstand wil beantwoorden. Dat betekent veel lopen want zijn kamer ligt aan het einde van de gang.

Aandacht vragen 

Het zijn meestal vragen zoals: ‘Hoe laat is het, zuster?’ ‘Wanneer krijg ik koffie?’ ‘Kun je de tv aanzetten?’ Vaak ben je geneigd om te denken dat het een vorm van aandacht vragen is. Op zichzelf is aandacht natuurlijk ook een vorm van zorgverlening. Alleen de bezetting van onze afdeling is er niet naar om deze aandacht telkens in een vorm van een gesprekje te kunnen geven.

Glas water

Zo ook met een nieuwe cliënt die niet durft te lopen. Of mijn collega even de gordijnen dicht wilde doen. Tien minuten later belde de nieuwkomer weer voor een glas water omdat ze dorst had. Terwijl mijn collega het water aanreikte vroeg ze of zij nog iets anders kon doen. Nee, het was prima zo. Een half uur later belde ze opnieuw omdat ze naar het toilet wilde.

Niet serieus genomen

Op dat moment was niet de gelegenheid om haar meteen te helpen. Ze heeft toen even moeten wachten. In een gesprek later bleek dat ze dacht dat men haar niet serieus nam. Toen ik uitlegde hoeveel bewoners er wonen op de afdeling en hoe de bezetting was, begreep ze de situatie en belde ze niet meer.

Hoe ga jij om met bewoners die vaak bellen? Laat je reactie hieronder achter!