Ben ik een slechte verpleegkundige?!

Een van de dingen waar ik me op betrap, is dat ik in de auto onderweg naar de volgende cliënt, nog even doorloop wat ik allemaal heb gedaan. En dan bekruipt je wel eens het gevoel: ‘heb ik die pomp wel aangezet?’ Of ‘is het klemmetje  wel van de lijn  af?’
Net zo’n gevoel als je op vakantie gaat en dan niet zeker weet of je de thermostaat van de centrale verwarming hebt aangepast aan je afwezigheid.

Deze week kreeg ik van een collega te horen dat ik in de avonddienst niet naar een bepaalde cliënt hoefde. De zorg die wij daar leveren is zeer zakelijk. Geen empathie, geen vragen, geen echt verbaal contact: je komt er binnen voor je handelingen en je kunt weer gaan. Ik zou het graag verder willen omschrijven, maar ja: de privacy. Neem maar van mij aan dat het erg is.

Ik vind zelf dat ik redelijk goed kan ontschuldigen, maar ik betrapte  me er van de week op, dat ik opgelucht was dat ik de zorg die avond niet hoefde te leveren. Sterker nog, ik werd er zomaar vrolijk van!

Ik heb daar eens goed over nagedacht, en het is voor mij nu duidelijk dat er een grens is bereikt. Ik wil zo geen zorg meer leveren. Ik ben een goed opgeleide professional die wat te bieden heeft, deskundig is op verschillende gebieden, en dat ik wel wat meer kan dan alleen maar enkele handelingetjes.

Tijdens mijn reflectie bekroop mij enkele malen het gevoel: ben ik dan een slechte verpleegkundige als ik deze zorg niet meer wil bieden? Moet ik niet altijd zorg willen (en kunnen!) leveren?

En, mag ik weigeren zorg te leveren als er niet met respect met mij en mijn collega’s wordt omgegaan? Minister Schippers heeft daar wel een gedachte over, maar valt dit daar ook onder? Want er wordt niet agressief gehandeld….

Iemand een goede suggestie?