Thuis op de bank, moet mijn collega weer eens vertellen waarom zij houdt van billen wassen. Zij zoekt naar woorden om haar verpleegkundige baan uit te leggen. Natuurlijk wast zij af en toe billen en ja, zij houdt po’s vast vol en leeg. Maar is dat nou verplegen?
Nee, billen en po’s zijn de potloden en toetsenborden van verpleegkundigen. Zoals kantoorlieden en ambtenaren voorwerk doen met markeerstiften en paperclips, zo hebben wij in onze arbeid af en toe te maken met achterwerken.
Een accountant zal ook niet lang uitweiden over welke kleur stift hij kiest voor elke post op zijn balans. Zo vindt mijn collega het niet nodig om in te gaan op de bedpannen van de samenleving. Maar wat moet ze wel vertellen om haar vrienden duidelijk te maken hoeveel verantwoordelijkheid ze draagt en welke keuzes ze af en toe moet maken?
Ja, wij wassen blote billen en tillen volle po’s. Wij weten ook alles over de stoelgang. We weten hoe eten van mond naar bovengenoemde billen beweegt, als het goed is en wat we kunnen doen als die functies falen. We weten allemaal – pleeg of niet – dat eten elders als ontlasting het lichaam verlaat. Ik durf zelfs te beweren dat iedereen het doet; poepen. Maar erover praten, doen we liever niet. Na het doorspoelen, vergeten we snel weer wat we zojuist deden. Je moet er niet aan denken dat dat ontlasten niet zou willen. Behalve als je verpleegkundige bent. Dan moet je daar juist over denken.
Maar om nou te zeggen dat dat is, wat een verpleegkundige doet… Verplegen is gewoon zo ongewoon dat het bijna niet in zinnen is samen te vatten. En de zinnen die we vormen, staan meestal vol van vieze, ingewikkelde of Latijnse woorden. Maar vandaag probeer ik het eens heel anders…
Verplegen is als zeilen rond de wereld; in je eentje. Je moet sturen, strijken en strietsen tegelijk en weten wat dat betekent. Een verpleegkundige kent de motor met al zijn geluidjes, sleutelt zelf en is niet bang voor vieze handen. Een verpleegkundige lakt de boeg met alle toewijding die ze bezit, tot haar patiënt weer fier en glanzend op de haven afkoerst. Als de wereldreis voorbij is en het schip heeft alle stormen overleeft, gaat de verpleegkundige tevreden maar moe naar huis terug.
En thuis… thuis ontvangt ze vrienden die haar blaren belachelijk maken: ‘Wat is dat nou eigenlijk, zeilen rond de wereld? Een beetje dobberen op de golfjes?’
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account