Bloed geven

Ik was onder de indruk van het gebeuren. Immers, ik wilde altijd al zuster worden.

Toen ik dan eindelijk 18 was, mocht ik zelf aan de bak. In Leiden, waar ik toen studeerde, zat een bloedbank – post van Sanquin – bij het ziekenhuis. Eens in het halfjaar werd ik opgeroepen. De eerste keer vond ik het heel spannend; was ik wel zo’n bikkel als ik mezelf voordeed? Het viel allemaal mee, na een uitgebreide vragenlijst – wat willen ze veel weten – mocht ik dan boed geven. De naald bleek minder dik dan paps me ingeprent had en de thee en krentenbol smaakten me goed. Ieder half jaar kreeg ik een oproep.

In Oss hebben ze sinds deze week de eerste mobiele post waar bloed gegeven kan worden. Mijn ouders hebben jarenlang in Oss gewoond (nu al weer zo’n 15 jaar geleden) en ook toen was mijn vader bloeddonor. Hij vertelde dat dit werd gedaan in het gebouw van het Rode Kruis waar een aantal keren per maand ’s morgens de mensen van de bloedbank uit Den Bosch naar toe kwamen met al hun hebben en houden. Het was een voortdurend gesleep met (’s morgens lege en ’s avonds volle) zakken, schudmachines en ander toebehoren. Alleen de koffie met koek werd lokaal verzorgd. Nu wordt het dus een verrijdbare container op een oplegger. Zo hopen ze het ruimte- en reisprobleem op te kunnen lossen. De eisen voor de ruimte zijn streng. De oplegger biedt plaatst aan zeven ligstoelen en drie onderzoekskamers.

Nu woon in ik Eindhoven en ook hier zit een post bij het ziekenhuis. Alleen nu gaat het iets minder met mijn bloed. De laatste keer was mijn Hb in eerste instantie te laag, op aanraden van de patiënt deed de dokter toch een venapunctie en warempel, het scheelde zowaar één hele punt in mijn Hb. Ik mocht dus geven. De grens ligt op 7.8 en ik haal het maar net. Toch blijf ik mijn best doen. Omdat ik weet hoe nodig het is. Al vind ik de vingerprikken een ramp en lijkt de naald iedere keer dikker te worden.

Bloed geven: vind jij dat je dat moet doen, juist als verpleegkundige?