Blog Annabeth: 'Mijn partner begrijpt me niet'

Op vrijdag werk ik als regieverpleegkundige op de poli voor de oncologische gynaecologie. Voor deze patiëntencategorie ben ik (nadat er daadwerkelijk kanker is gediagnosticeerd) eerste aanspreekpunt. Vaak wordt een deel van de behandeling in de derde lijn gedaan maar vinden de patiënten het toch prettig om uiteindelijk weer bij hun ‘eigen’ gynaecoloog terug onder behandeling of ter controle te komen.

Door het hele traject heen houd ik contact met de vrouwen. Meestal telefonisch want ik vind het te belastend om ze wekelijks of tweewekelijks naar de polikliniek te laten komen. De meeste vrouwen komen wel goed door het verwerkingsproces heen en hebben genoeg aan wat telefonische gesprekjes. De meeste moeite is er om het vertrouwen in het lichaam weer terug te krijgen. Ik geef dan vooral meer informatie, leg uit waar de klachten vandaan kunnen komen. Meestal is dat wel voldoende.

Maar soms is er meer nodig en dan nodig ik ze uit op mijn spreekuur. Mijn ervaring is dat het voor vrouwen die al een rugzakje met problemen hebben, lastiger is om dingen te verwerken. En dat is natuurlijk logisch.

Vaak zijn de problemen gerelateerd aan de opvoeding. Als je als kind altijd te horen hebt gekregen dat je nergens voor deugd dan kan kanker ervaren worden als een (logische) straf. En wie zegt jou dan dat dat niet zo is? Patiënten kunnen dan terugvallen in oude patronen en irreële gevoelens of in niet-effectieve coping mechanismes. Wat dan vaak weer een effect op de relatie met de partner heeft. Dit wordt heel divers beleefd en opgepakt.

Nursing Congres Oncologie

Annabeth gaat naar het Nursing Congres Oncologie, dat op 1 juli plaatsvindt in Bunnik. Er zijn nog kaarten. >>>

Zo heb ik verschillende echtparen in mijn spreekkamer gehad; partners die voor hun vrouw komen omdat ze zien dat het niet goed gaat of vrouwen die hun man meenemen omdat ze niet de steun krijgen die ze hadden verwacht. Bij de eerste categorie zijn meestal de voorwaarden voor een ‘goed’ gesprek wel aanwezig.

De tweede categorie is lastiger. Vooral als een echtpaar samen komt en de vrouw dan vooral aan mij vertelt dat haar partner haar niet begrijpt en niet voldoende steunt. En vervolgens de partner allerlei gezichten trekt en zo non-verbaal laat zien dat hij het er niet mee eens is. Zie je het voor je? Tja, wat moet je dan? Hoe breng ik dit consult tot een goed einde waarin beide partners tevreden naar huis gaan? Huwelijkstherapie is niet mijn terrein maar de vrouw verwacht wel dat ik haar partner als het ware vertel dat hij zich beter moet gedragen en meer naar haar om moet kijken. Alles wat ik benoem wordt door haar afgedaan met ‘Ja, maar …. ‘

Loslaten, Invoegen, Parkeren…

Wil je meer weten over LIP, Loslaten, Invoegen en Parkeren? Annabeth schreef er eerder een blog over. Lees die hier >>>

Er komen allerlei tips en tricks die ik tijdens een workshop geleerd heb, in me op:

‘Verbeter de ander, begin bij jezelf’

‘Ja maar is een ontkenning van wat er voorafgaand gezegd is’

LIP (Loslaten, Invoegen en Parkeren)

NIVEA (niet invullen voor een ander)

Uiteindelijk zijn ze met ‘huiswerk’ naar huis gegaan. Ik ben benieuwd hoe ze er thuis mee verder zijn gegaan.