Blog Cagla: ‘Op de barricaden’

In de zorg blijft één ding hetzelfde: de strijd voor een nieuwe, betere cao, blogt Cagla. Tijd om de barricaden op te gaan. Of misschien eerst lid worden van een vakbond?

Wat verandert er toch veel hè? In de zes jaar dat ik te maken heb met de zorg zijn er al tig dingen veranderd. Vanaf het moment dat ik aan de opleiding op het mbo begon tot nu, mijn derde jaar in het hbo. Zes jaar terug sprak niemand over eigen regie. Zes jaar terug was er nog geen zelfmanagement en zes jaar terug mocht je de positie van een neusmaagsonde gewoon controleren met wat lucht en een stethoscoop. Zelfs de pakken waren anders! De zorg verandert en dat is een mooi proces.

Een ding is niet veranderd en zal waarschijnlijk ook nooit veranderen; de strijd voor een nieuwe, betere cao. Jullie hebben vast wel iets meegekregen over de strijd van de vakbonden tegen de werkgevers (NFU). De cao-voorstellen gaan zóver dat jonge verpleegkundigen tegen wat oudere verpleegkundigen opgezet worden, dat umc’s tegenover perifere ziekenhuizen komen te staan, en – nog erger – dat er een kloof ontstaat tussen verpleegkundigen. Dus ik denk bij mezelf: wat nu weer? Alsof het verschil dat nu ontstaat tussen de mbo en het hbo niet voldoende is?

Even back to the point. De eeuwige strijd, die alleen maar nadeliger voor ons uitpakt: moeten we daar niets mee? Moeten we het laten gebeuren dat ze de ORT willen afpakken? Dat de lonen steeds verder omlaag gaan terwijl we zó hard werken en opboksen tegen de werkdruk. Vinden jullie het ook niet zo jammer dat we personeelstekorten hebben, personeel uit het buitenland halen en alsnog niks doen aan de arbeidsvoorwaarden? Ik vind het maar bijzonder.

Naast ons maken de vakbonden zich natuurlijk ook enorm druk. NU’91, CNV, FNV, FBZ en zo zijn er nog meer. Wat doen deze vakbonden eigenlijk? Overal staat beschreven dat zij opkomen voor onze belangen en dat zij onderhandelen voor een betere cao. Hoe meer leden, hoe harder onze stem. Ik geef heel eerlijk toe dat ik nog nergens lid van ben. Maar als ik het zo allemaal bekijk, moet ik dat wel gaan doen.

Het ledental van de vakbonden neemt steeds verder af. De vuist die gevormd wordt door de leden, wordt daardoor steeds kleiner. Onze stem wordt dus ook kleiner. En wat is er nou belangrijker dan onze stem, als het om een betere cao gaat? Hoe dan ook, het is tijd voor actie. We hebben de leraren en leraressen vaak genoeg zien staken het afgelopen jaar, waarom zouden wij dan niets kunnen doen op onze manier? Dat zet me aan het denken.

Tegelijkertijd weten we, als je kiest voor dit vak word je nooit rijk (behalve in je hart). Meer druk en minder poen, lijkt de wens van de werkgevers. Minder druk, meer poen, is onze wens.