Blog Conny: 'Ik huil met mijn cliënt mee'

Eenmaal in haar stoel vroeg ze mij om niet weg te gaan. Ze was erg geschrokken van de valpartij en wilde niet alleen zijn.

Ze had een doos onderuit de kast willen pakken. Toen ze zich bukte om het te pakken, verloor ze haar evenwicht en viel dwarsweg op haar arm.

Kartonnen doos

Ze vroeg aan mij of ik de doos wilde pakken. Het was een oude doos van karton. Dichtgebonden met een vezeltouw. Het rook naar oud krantenpapier. Met een glimlach zette ze de doos op haar schoot en haalde het touw eraf. Een flinke stapel met zwart/wit foto’s kwamen tevoorschijn. ‘Dit is mijn kostbaarste bezit’, zei ze. Ik kreeg er een in mijn handen gedrukt: een groepsfoto met zeventien gezichten. Kinderen met keurig haar, jongens kort en met een scheiding. De meisjes lang in staarten met strikken. Vader met een kleintje op schoot en moeder met een baby. ‘Mooi hè?’,  zei ze trots. ‘Dit waren mijn ouders, broers en zussen. En dit ben ik,’ ze wees op de baby.

Samen huilen

Met een zucht rolden ineens een paar tranen over de wangen. ‘Niemand leeft er nog van deze foto, alleen ikzelf,’ fluisterde ze. Ze pakte nog meer foto’s en vertelde wat erop te zien was. Geboeid luisterde ik naar de verhalen en haar belevenissen. Hoogtijdagen en diep verdriet. Wat een emoties kwamen er voorbij, we hebben samen gelachen en gehuild.