Ik wilde net met de medicatieronde gaan beginnen, toen er een echtpaar naar mij toe kwam. Vriendelijk vroeg ik aan hen of ik ze misschien kon helpen. De vrouw en man keken mij verbaasd aan. De vrouw zei mij dat ze boos was dat ik hen vanmorgen niet had gewekt.
Onderzoekend kijkend naar beide gezichten wist ik heel zeker dat ik de twee absoluut niet kende! ‘sorry’, zei ik, ‘ik ken u niet’. Daar was de vrouw het er niet mee eens. Ze pakte mij arm vast en vertelde dat ik al jaren hun zuster was. Ik vond het vreselijk, want hoe goed ik ook mijn best deed, ik wist echt niet wie deze mensen waren.
Zweet
Ik begon mij er steeds ongemakkelijker door te voelen want de vrouw bleef maar aan mij arm trekken en zei telkens dat ze maar niet kon begrijpen dat ik hen niet herkende. Er kwam gelukkig een collega aanlopen, maar toen die dichterbij kwam was ook zij een vreemde. Ik wilde naar de zusterpost lopen, maar ik kon deze niet vinden. Het zweet brak mij uit. Wat was er aan de hand?
Afschuwelijke ervaring
Opeens zat ik rechtop in mijn bed. Ik realiseerde mij dat ik het allemaal had gedroomd. Meteen moest ik denken aan onze bewoners met de aandoening Alzheimer. Zouden zij zich ook zo voelen zoals ik mij voelde? Van mij was het gelukkig slechts een droom, voor hen is het een dagelijks terugkerend probleem. Wat een afschuwelijke ervaring om dit constant mee te maken!
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account