Er zijn de laatste tijd veel verpleegkundigen die overstappen naar de flexpool, schrijft Hugo. Grip op hun leven is hen kennelijk meer waard dan onregelmatige vastheid.
Hanneke werkt al bijna zes jaar op de afdeling neurochirurgie. Ze voelt zich er thuis, kan het goed vinden met haar collega’s en afdelingshoofd, maar toch heeft ze haar vaste contract opgezegd. Met pijn in haar hart. Wanneer ze vertelt over haar stap staan de tranen in haar ogen.
Toen Hanneke begon op neurochirurgie was ze jong en vrijgezel. Gezellig stappen met collega’s na de avonddienst. De nachten waren een fluitje van een cent. Inmiddels is ze getrouwd en heeft ze een dochter van bijna twee. Ze hebben onlangs een nieuwbouwhuis gekocht aan de rand van de stad. Iedereen die een rol speelt in dit nieuwe leven verlangt naar regelmaat; haar dochter, haar echtgenoot, de crèche, de schoonouders die graag oppassen, maar wel op een vaste dag. Ook Hanneke zelf droomt van een normaal bestaan. Vrije weekenden, ’s avonds voorlezen, een vast ontbijtritueel. Ze ziet het om zich heen bij andere moeders.
Hanneke verlaat het ziekenhuis niet. Ze heeft zich ingeschreven voor de flexpool. Vanaf nu zal ze alleen dagdiensten werken, op doordeweekse dagen. Best spannend om op andere afdelingen aan de slag te gaan, maar het is niet anders. Gelukkig is er voldoende vraag. Ze hoopt zelfs nog regelmatig op haar vertrouwde afdeling te komen. En als er even geen diensten zijn is dat geen ramp, haar echtgenoot heeft een goede baan. Op het gezamenlijk inkomen stelde de ORT al verrassend weinig voor.
Er zijn de laatste tijd veel mensen die, net als Hanneke, van hun vaste baan overstappen naar ‘de flex’. De onzekerheid die dat met zich meebrengt, nemen ze voor lief. Grip op het eigen leven is hen kennelijk meer waard dan onregelmatige vastigheid. Deze verpleegkundigen behoorden tot de kern van het ziekenhuis en kozen zelf voor de ‘flexibele schil’, zoals dat in managersjargon heet. In de flex leren verpleegkundigen zich snel aanpassen aan steeds wisselende omstandigheden. Het is de ideale leerschool voor een bestaan als zzp’er.
Ondertussen neemt de HR-afdeling een nieuwe recruiter aan. Een jong meisje, net afgestudeerd en handig met social media. Ze zal wervende teksten schrijven op Linkedin en Insta, in de hoop daarmee nieuwe collega’s te winnen voor het ziekenhuis. De kraan gaat vol open, om te maskeren dat het bad aan de onderkant langzaam leegloopt.
Het ziekenhuis doet denken aan een ijssalon die slechts twee smaken verkoopt. Een vaste aanstelling vol onregelmatige diensten, of een plekje in de flexpool. Nu de zaken niet goed gaan, krijgt de ijssalon een lik verf en een pr-medewerker, maar aan de smaken verandert niets, terwijl er bij de vaste klanten een schreeuwende behoefte bestaat aan meer variatie.
Wat wil de verpleegkundige? Van die vraag zouden HR-managers ‘s nachts wakker moeten liggen. Het antwoord ligt voor het oprapen. Doe onderzoek binnen je eigen organisatie. Ga eens praten met alle superdeskundige Hannekes die zich langzaam richting de uitgang begeven. En is het nogal ver lopen van de HR-afdeling naar de werkvloer? Los dat probleem dan eerst eens op.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account