Als Hugo leest dat tientallen zorgmedewerkers ontslagen zijn vanwege medicatiediefstal maakt hij zich kwaad. ‘Verpleegkundigen die uit onmacht naar slaappillen grijpen, als dief labelen en ontslaan. Lekker makkelijk.’
Stoppen met de nachtdienst was een van de beste beslissingen in mijn leven. Structureel voelde ik me belabberd. Aan het eind van de nacht controles doen om de dagdienst te ontlasten, steunend op de bloeddrukpaal als ware het een rollator. En dan twee dagen later weer vrolijk klaar staan voor dagdienst. Ik kon het gewoon niet meer.
Ooit vond ik het leuk, ging het me goed af en paste het prima in mijn leven. Ik was jong, en eindigde na de nachtdienst regelmatig met collega’s in de kroeg. Naarmate ik ouder werd ging het slapen moeilijker. Overdag, na een nachtdienst, maar ook ’s nachts, als er weer een dagdienst wachtte, lag ik te woelen in mijn bed. Ik nam toentertijd regelmatig oxazepam mee naar huis. Een overlevingsstrategie.
Een vaste afdeling zat er niet meer in, ik werd flex-verpleegkundige met een nulurencontract en moest maar afwachten of er overdag een dienst voor mij beschikbaar was. De ORT kon me gestolen worden. Liever een regelmatig leven met een onzeker inkomen dan een slopend bestaan met een vast salaris.
Van mijn collega’s gebruikt 21% regelmatig slaapmedicatie om de onregelmatigheid het hoofd te bieden, blijkt uit een enquête van V&VN. Ik had verwacht dat het cijfer hoger zou liggen. Misschien durft niet iedereen er eerlijk voor uit te komen, want het gebruik van slaapmedicatie is toch een beetje taboe. Veel mensen doen het, erover praten doen we liever niet. Ik denk ook niet dat al die verpleegkundigen keurig een receptje bij de huisarts hebben gehaald.
Gevaarlijk en ernstig, zo noemt Sonja Kersten, directeur van V&VN, het medicatiegebruik van verpleegkundigen. Ik denk dat ze daar ongelijk in heeft. Het medicatiegebruik is slechts een symptoom, een compensatiemechanisme. Het werkelijke gevaar is het absurde ritme dat verpleegkundigen wordt opgedrongen. Verpleegkundigen zijn zelf overigens onderdeel van het probleem. ‘Het hoort er nu eenmaal bij’, hoor ik collega’s vaak zeggen. Zolang je dat mantra blijft herhalen verandert er niets.
Ziekenhuizen vegen het nachtdienstprobleem zelf ook liever onder het tapijt. Verpleegkundigen die slaapmedicatie mee naar huis nemen als overlevingsstrategie worden niet zelden gecriminaliseerd. De afgelopen jaren zijn tientallen zorgmedewerkers ontslagen vanwege medicatiediefstal. Vaak gaat het om verpleegkundigen, vaak gaat het om slaapmiddelen. Een topje van de ijsberg, want veel ziekenhuizen weigeren informatie te verstrekken.
Ik vind dat asociaal. Je zadelt als ziekenhuis verpleegkundigen op met een onmenselijk leefritme. En als ze dan uit onmacht naar slaappillen grijpen, label je ze als dief en ontsla je ze. Dergelijk handelen draagt alleen maar bij aan het taboe op medicatiegebruik. Als werkgever verander je een structureel probleem in een probleem van een individuele verpleegkundige. Lekker makkelijk.
Ik heb geen kant-en-klare oplossing voor het nachtdienstdrama en de diazepineconsumptie van mijn collega’s. Maar laten we beginnen met het afbreken van het taboe. Ik zie graag dat alle ziekenhuizen in Nederland openheid van zaken geven. Hoe gaan jullie om met verpleegkundigen die slaapmedicatie meenemen? Worden mijn collega’s meteen ontslagen of begeleiden jullie ze bij hun probleem? Fijn als V&VN hier verder het voortouw in neemt.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account