Blog Jos: 'Zelf patiënt' (2)

Acuut opgenomen in het ziekenhuis. Als lijdend voorwerp ondergaan wat artsen en verpleegkundigen voor je doen. Ik heb daar nog niet zo lang geleden kennis mee mogen maken. Toegegeven, het is allemaal snel gegaan. In mijn vorige blog heb ik daar al over geschreven. Nu, terugkijkend op de hele mallemolen van iets meer dan 12 uur, springen er toch wel wat dingen uit.

Wij mogen in Nederland erg blij zijn met zo’n goed functionerend systeem als de spoedopvang na kantoortijd. Een telefoontje naar de huisartsenpost verzekert je van een afspraak. De logische ligging van die post naast een ziekenhuis verzekert je vervolgens ook – als het nodig is – van een snelle doorverwijzing en behandeling. In mijn geval lag daar nog geen anderhalf uur tussen.  Het is dan weer apart als je  tweemaal voor dezelfde balie staat, maar weer je gegevens moet opgeven omdat het ene computersysteem niet is aangesloten op het andere. Maar goed.

Plotseling ben je dus afhankelijk van anderen. De verpleegkundige bij wie je aangeeft dat je pijn hebt: regelt ze wel of geen pijnstilling voor je? De arts die je liesbreuk probeert te reponeren en daarmee de grenzen van wat jij als pijn acceptabel vindt, behoorlijk overschrijdt. Wat mij dan opvalt is dat je duidelijk aangeeft dat je vindt dat hij ermee moet stoppen, maar dat er niet wordt geluisterd. Integendeel, de arts-assistent houdt je stevig vast en het pijnigen gaat door.

Een kort verblijf op een ziekenhuisafdeling leent zich niet zo heel erg voor leerzame ervaringen. Maar toch: de zuster die een klein lampje laat branden in de kamer. Mocht je wat gedesoriënteerd wakker worden, dan zie je tenminste waar je bent. De uitgebreide bezoekmogelijkheden voor je contactpersoon. De voedingsassistente die de verpakking van de beschuit en de plakjes kaas alvast voor je openmaakt, zodat je daar geen moeite voor hoeft te doen.  Of de apothekersassistent die komt vragen of je actuele medicijngebruik ook terecht afwijkt van wat er in het systeem van de apotheek staat: allemaal prima!

Maar ook: de medicijnen die voor je worden neergezet zodat je er net niet bij kan…. Of dat je 20 minuten moet wachten op een urinaal… Dat is dan weer jammer.

Wat mijn opname en operatie me vooral heeft geleerd is dat het vooral ligt in de aandacht voor de kleine dingen, en aandacht voor je partner. Als dat goed voor elkaar is, dan kunnen de andere zaken best wat minder vlot lopen. Maar als het om het even is: laat mij nog maar heel lang niet nog eens een opname meemaken!

Wil je reageren? Registreren kan heel eenvoudig én gratis.