Blog Lia: 'De patiënt was vreselijk dankbaar'

‘Er is maar één persoon die bepaalt of je een leuke dag hebt en dat ben je zelf!’ Deze opmerking van een spreker tijdens het congres voor gastvrijheid is me altijd bij gebleven. De opmerking ging gepaard met nog een aantal confronterende voorbeelden, waardoor ik me voornam om het voortaan anders te doen en zelf te bepalen of ik een leuke dag heb. Lekker makkelijk gezegd, maar niet te doen in deze tijden van bezuinigingen, is de reactie van velen op mijn nieuwe motto. Begrijpelijk, maar toch is het waar. Als je frustraties toelaat, raak je alleen maar meer gefrustreerd en het ergste is dat het doorgaans niets veranderd aan de situatie. Terwijl leuke dingen je energie geven en je bij blijven.

Blog Marjolein: ‘De patiënte wilde dolgraag afscheid nemen van haar hond’

Zoals bijvoorbeeld enkele weken geleden. In de vakantieperiode is het aantal secretaresses op mijn afdeling minimaal en help ik mee als het nodig is. Op een drukke ochtend nam ik een telefoontje aan van een mevrouw uit een van de omliggende dorpen, die door haar huisarts was doorverwezen voor een echo. Mevrouw kon binnen 5 werkdagen terecht in onze hoofdvestiging en binnen 4 werkdagen bij onze ‘buitenpoli’, maar deze vestiging ligt voor haar wel op 2x zover rijden als onze hoofdvestiging. Een uitgemaakte zaak leek me, maar mevrouw ging overleggen met haar man,  die ik op de achtergrond hoorde zeggen dat 4 dagen wachten wel erg lang was met haar buikpijn en dat hij haar dan wel naar onze buitenpoli zou brengen, zodat ze een dagje eerder aan de beurt was. Als patiënten ons vragen of ze eerder terecht kunnen, bieden wij altijd aan hun gegevens te noteren, dan bellen wij hen als er eerder een plaatsje vrij komt. Maar deze mevrouw vroeg verder niets, 4 dagen wachttijd was in mijn ogen acceptabel en gezien de almaar rinkelende telefoons vond ik het wel best zo, dacht ik…

Blog Marion: ‘De patiënt vroeg of ik met hem uit wilde’

Eind van de middag hoorde ik van een collega dat er voor de volgende dag nog een plaats vrij was gekomen voor een echo. Toen moest ik toch gelijk weer aan die mevrouw denken. Ik zei tegen mijn collega dat ik iemand voor die plaats wist en ging op zoek naar de gegevens van deze mevrouw, haar naam was ik inmiddels vergeten, maar gelukkig was haar woonplaats en haar onderzoeksdatum wel blijven hangen en had ik haar gegevens toch zo gevonden. Ik belde haar en zei dat ik tijdens ons gesprek die ochtend het idee had gekregen, dat als het mogelijk was, ze graag eerder voor de echo wilde komen. ‘Je hebt geen idee hoe blij je me daarmee zou maken’, was haar antwoord. Nou dat kon ik dus en die mevrouw was me zó verschrikkelijk dankbaar, daar heb ik nog een hele dag van nagenoten. En dus ging ik niet naar huis met de gedachte ‘pfff wat een drukke dag ik ben kapot’, maar met ‘wat leuk toch als je iemand zo blij kunt maken’.