Blog Renée: de naakte waarheid

Volgens mij is het een automatisme, een aangeboren menselijke nieuwsgierigheid. Als je klein bent begint het al; op het strand ongegeneerd naar de borsten van een vrouw staren die er topless bij ligt, en als zij jouw kant op kijkt, net doen of je niet keek. Op de basisschool krijg je voorlichting over het menselijk lichaam, en als puber denk je dat je heus wel weet hoe alles er uitziet.

Maar dat is dus niet zo. Het lichaam van een hoogbejaarde bewoonster is anders dan dat ik me had voorgesteld. Ik merk dat ik het gênant vind om de naaktheid van de ouderen in het verzorgingshuis te ervaren. Ik wil niet kijken maar doe het toch, net als vroeger.

Wie is Renée precies?

Renée Struijf (20) is tweedejaarsstudent verpleegkunde aan de Hogeschool Utrecht en is als nieuwste blogger toegevoegd aan het rijtje vaste bloggers voor Nursing.nl. Lees een interviewtje met Renée!

Kijken ja, want de eerste weken van deze stage zit je in de zogenaamde ‘oriëntatiefase’. Goed idee, want er komen zoveel indrukken op mij af en ik leer ineens zoveel nieuwe mensen kennen! Allemaal met een andere functie: teammanager, dagoudste, praktijkopleider, praktijkbegeleider, werkbegeleider, collega, medestagiaire… variërend van niveau 1 t/m 5. Binnen no-time ben ik de naam van die ene collega alweer vergeten. (Lang leve de naambordjes!)

Maar na twee weken protocollen printen, richtlijnen lezen en namen leren is het mijn (was)beurt en klop ik helemaal zelfstandig op de kamerdeur van één de bewoners. Ondanks dat ik onder begeleiding geholpen heb met de ADL, vind ik het toch spannend en ongemakkelijk om in mijn eentje aan het bed te staan van deze tachtigjarige mevrouw. Laat staan om haar te wassen.

Mevrouw zelf lijkt er echter totaal geen moeite mee te hebben. Volgens mij zijn bewoners de ergste schaamte al voorbij en hebben ze geleerd om zich (letterlijk) bloot te geven aan de handen van de verzorging. Tot mijn verbazing pas ik me snel aan die houding aan. Doordat mevrouw zich op haar gemak voelt, is er ineens geen verschil meer tussen het verschonen van een ‘natte cliënt’ en het opmaken van een bed. Het is de naakte waarheid en doodnormaal.

Toch moet ik niet vergeten rekening te houden met de schaamtegevoelens van de bewoners. Dat besef ik maar al te goed als ik tijdens de stage zelf op de wc zit en ineens de deurklink omlaag schiet. Ik krijg een hartverzakking van schaamte. De deur zat op slot, gelukkig.