Blog Renée: 'Mag die smartphone even weg?'

Wat is dat toch met mensen tegenwoordig. Niemand kan meer zonder z’n telefoon en bijna iedereen heeft wel een tablet of laptop in z’n tas verstopt. We zijn altijd bereikbaar en er wordt verwacht dat we altijd reageren. Ook voor mijn opleiding gebruik ik het regelmatig hoor. Rooster checken, e-mails lezen en reageren, toetsstof opzoeken; ’t kan allemaal.

Een ook de zorg digitaliseert. E-health is niet alleen een onderwerp dat ergens in het derde jaar een keertje voorbijkomt, nee.. er staat concreet beschreven in het nieuwe beroepsprofiel dat verpleegkundigen op de hoogt zijn van E-health innovaties en hier ook mee kunnen werken. So far so good. Ik denk dat iedereen in deze tijd wel profijt heeft van z’n smartphone, tablet of E-health. Niets mis mee.

Maar wat mij de laatste tijd steeds meer verbaasd, en ook een beetje irriteert, is het gebruik van smartphones of laptops in de patiëntenkamers. En dan bedoel ik niet iemand die Uitzending gemist gebruikt om de dag door te komen, nee dan bedoel ik met name de partners die allerlei andere dingen belangrijker lijken te vinden dan de zorg van hun vrouw en kind.

Renée verbaasde zich eerder over de mogelijkheden van e-health, dat lees je hier >>> 

Op de kraam- en verloskunde heb je natuurlijk met een patiëntencategorie te maken die over het algemeen gezond is, veel blije mensen, weinig verdriet. Over het algemeen krijgen de mensen goed nieuws wat ze willen delen. Maar dat al je Facebookvrienden in geur en kleur moeten weten dat je vrouw op letterlijk dít moment aan het bevallen is, vind ik maar lastig te begrijpen. Het verbaasde me hoe snel na een geboorte Facebook al vol staat met dit nieuwe kleine mensje.  Maar goed.. Iedereen is daar vrij in en mag dat natuurlijk zelf beslissen.

Waar ik mij wél echt aan kan storen, en ik weet niet of het desinteresse is of gewoonte van ‘deze generatie’, is dat die smartphone niet weg kan tijdens de artsenvisite, waarbij het beleid met de patiënten wordt doorgenomen. Een partner die gewoon door blijft bellen en óns aankijkt van ‘zie je niet dat ik aan het bellen ben, kan je anders straks niet even terugkomen?’. Soms kan dat best en dan vind ik dat ook geen probleem. Maar sommige dingen, een babyvoeding bijvoorbeeld of bepaalde controles, moeten gewoon op gezette tijden gebeuren. En ik kan niet bij mijn werkbegeleiders aankomen met de terugkoppeling dat ik de controles niet gedaan heb omdat mevrouw zat te bellen, de hele middag.

‘Generatie smartphone’ dringt langzaam patiëntenland binnen. En daar is niets mis mee, ik ben zelf geen haar beter en raak lichtelijk in paniek bij het idee al dat ik mijn mobiel thuis heb laten liggen. Ik denk dat een smartphone heel goed kan worden ingezet binnen de zorg, dat leer ik ook tijdens mijn opleiding. Maar ik vind het maar lastig te begrijpen dat je de geboorte van je kind door een schermpje wil zien in plaats van life.