Blog Selma: 'Mevrouw sterft, alleen'

Mijn voeten staan aan uw bed. Met een trillerig gevoel sta ik naar u te kijken; een spitse neus, een mond die een klein beetje openstaat en de spierwitte lakens die meer kleur lijken te hebben dan u. De ademhaling gaat zwaar. Het lijkt het einde.

Nog maar een paar maanden, zeiden zij. ‘Ach, ik laat toch niemand hier achter,’ zei u. Mijn hart huilde een beetje toen u dit een paar weken geleden vertelde. Wat is er in uw leven gebeurd dat u nu hier zo alleen, helemaal alleen, ligt dood te gaan?

Hoe zorg je voor een waardige afronding van het leven van jouw patiënt? Spijker je kennis bij op het Palliatieve Zorg Congres in september. 

Misschien wordt u morgen gewoon weer wakker, of misschien wel weer helemaal beter! Maar is dat wat u wilt? Hoe kan het, dat een lieve dame als u helemaal alleen in haar sterfbed ligt. Geen handen om vast te houden, geen herinneringen om op te halen. Geen woorden, geen onhandige opmerkingen. Geen huilende dochters, geen verdrietige buurvrouwen.

Mijn voeten staan nog steeds aan uw bed, ik hoor opeens niets meer. Verschrikt staar ik naar uw borst, gaat die nog op en neer? Na enkele seconden hoor ik weer een diepe en zware ademhaling. Gelukkig.

Waarom vind ik het eigenlijk zo erg dat iemand alleen sterft, vraag ik me af terwijl ik naar mevrouw staar. Is alleen altijd slecht? Dat denk ik toch ook weer niet. Wel lijkt het me vreselijk eng om dood te gaan; ik zou dan handen willen vasthouden, herinneringen willen ophalen. Ik zou lieve worden willen horen en onhandige opmerkingen willen verafschuwen. Ik zou een huilende dochter, anders een verdrietige buurvrouw of op zijn minst een jankende hond aan mijn bed willen.

Maar u ligt alleen en de tijd haalt u in. Morgen heb ik weer dienst, zie ik u dan nog? Ik loop de kamer uit en terwijl ik in de lift naar beneden sta, hoor ik in mijn hoofd nog steeds uw ademhaling.

Benieuwd naar wat Selma het leukst aan haar stage vindt? Lees erover in haar vorige blog.