Gastblog: 'Ik doneerde een nier aan een onbekende'

Eerder dit jaar was het zover. Het hoogtepunt waar ik al die tijd naar toe leefde. Ik doneerde mijn nier. Anoniem. Er ging een hele reis aan vooraf. Een avontuur door de medische wereld. Verdwalen door het ziekenhuis waar de donorprocedure zou plaatsvinden.

Het begon al een jaar geleden. Poli afspraken, hartfilmpje, longfoto, heel veel buisjes bloed maar ook een gesprek met een maatschappelijk werker en een psycholoog. Ik had er alle vertrouwen in en nog steeds.

Ik red niemands leven want uiteindelijk overlijden we allemaal. Ik hoop dat iemands leven verbetert en verlengd wordt. Het voelde voor mij als een logische stap. Al jaren bloed- en stamceldonor. Mijn naaste omgeving vindt mijn keuze niet altijd makkelijk maar ze zijn er wel voor mij.

3 misverstanden over orgaandonatie

De Nederlandse Transplantatie Stichting reageert op drie veelgehoorde misverstanden. Lees meer >>>

Onlangs ben ik geopereerd. Twee dagen later mocht ik naar huis. Thuis geen pijnstillers meer gebruikt. Het herstel gaat bijzonder goed waar ik dan ook erg dankbaar voor ben. Loop buiten. Geen pijn. Waardeer hoeveel mensen meeleven. Nog iedere dag bezoek. Tientallen kaartjes.

Mijn naaste omgeving weet dat ik het niet van de daken schreeuwde. Wat ik hiermee hoop te bereiken? Dat het jullie aan het denken zet. Ik kan niet van jullie vragen hetzelfde te doen maar willen jullie je wel registreren op www.wordookdonor.nl? De impact voor nabestaanden is zo groot wanneer je (plotseling) overlijdt dat je niet moet willen dat ze op dat moment geconfronteerd worden met keuzes die je zelf allang had kunnen maken. Sommige wachten al maanden, zo niet jaren. Alleen al 600 mensen op de wachtlijst voor een donornier. Dagelijks wachten 1000 mensen op dat ene verlossende telefoontje: ‘ er is een donororgaan’.

Verpleegkundigen en orgaandonatie

In Nursing oktober vertellen vier verpleegkundigen openhartig over hun ervaringen met orgaandonatie. Lees meer >>>