Ik maak me zorgen. Zorgen om de zorg! En ik weet wel dat dat niets helpt. Ik zou me moeten focussen op de oplossing in plaats van op het probleem. Maar dat lukt me even niet.
Ik las vorige week op Nu.nl dat ‘Zorgprofessionals afhaken door regels.’ Ze noemen huisartsen, specialisten, apothekers, fysiotherapeuten en tandartsen. Er wordt verondersteld dat dat in andere zorgberoepen niet anders zal zijn. En inderdaad, ook in mijn beroepsgroep leeft onderhuids veel frustratie. Er is een enorm tekort aan verpleegkundigen in de thuiszorg. Maar ondertussen wordt wel besloten dat steeds meer handelingen moeten worden uitgevoerd door steeds hoger opgeleide professionals. Verpleegkundigen die er dus onvoldoende zijn.
Mensen blijven langer thuis wonen, met allerhande beperkingen. Mensen komen sneller vanuit de ziekenhuizen naar huis, met complexere zorg. Zorg die moet worden uitgevoerd door verpleegkundigen, die er – je raadt het al – onvoldoende zijn. Tel hierbij de toegenomen registratielast – een verpleegkundige brengt tegenwoordig meer tijd door achter haar computer dan aan het bed van haar cliënten! – en je kunt je voorstellen dat het knelt. Voor de mensen die zorg nodig hebben, maar net zo goed voor alle professionals die verantwoordelijk zijn voor de uitvoering van die zorg. Stuk voor stuk zijn we, lager én hoger opgeleid, bezielde mensen die met hart en ziel voor de zorg gekozen hebben. En die alles doen om hun cliënten en patiënten de best mogelijke zorg te verlenen. Letterlijk alles, want wij mensen met een zorghart zorgen helaas vaak niet zo goed voor onszelf. Wij hebben een grotere kans op burn-out las ik laatst
Blijkbaar geven we niet op tijd onze grenzen aan. We zeggen niet op tijd stop! Maar wordt het niet hoog tijd dat we dat wél gaan doen?? Wat nou als die broodnodige professionals omvallen en zelf hulp nodig hebben? Wat nou als ze, om te voorkomen dat ze ziek worden, uit de zorg stappen en kiezen voor werk in een andere sector? Dan hebben we pas echt een groot probleem! We zijn aan het balanceren op een heel gevaarlijk randje. Is het werkelijk nodig dat we eerst met z’n allen in het ravijn storten om pas dan tot werkbare oplossingen te komen?
Ik zeg: ‘Stop! Tot hier en niet verder!’ Laten we alsjeblieft stoppen met concurreren tussen zorgorganisaties. Laten we stoppen met het bedenken van regeltjes die het steeds moeilijker maken om de zorg te leveren die onze ouderen en chronisch zieken zo nodig hebben. Stop met het ontslaan van lager opgeleiden met een zorghart. We kunnen hen niet missen! Laten we de handen ineenslaan. Laten we oplossingen bedenken die ook op de langere termijn werkbaar en vol te houden zijn. Gezonde oplossingen voor alle Nederlanders, zowel voor diegenen die zorg nodig hebben als voor de zorgverleners. Om gezond te blijven hebben we lucht nodig, in letterlijke en spreekwoordelijke zin. Geef ons alsjeblieft wat lucht!
Hanneke Kruithof (42) is wijkverpleegkundige in een thuiszorgteam in het centrum van Veenendaal, zowel in de toewijsbare zorg (S2) als in de niet-toewijsbare zorg (S1). Ze heeft een passie voor schrijven, maar vooral een passie voor mensen. Wil jij ook eens een gastblog schrijven? Stuur je stuk naar nursing@reedbusiness.nl o.v.v. ‘gastblog’ en wie weet selecteert de redactie ‘m voor publicatie.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account