Geen luier

Tijdens een middagdienst lang geleden, vroeg een familielid van een cliënt of hij mij even kon spreken. Hij was een zoon van een mevrouw die pas bij ons was komen wonen. Hij vroeg zich af of wij wel wisten dat zijn moeder een gruwelijk hekel aan ‘luiers’ had. En dat hij daarstraks toen hij bij haar op bezoek was, had gezien dat er een aantal pakken luiers in de badkamer stonden.

Doodschieten 

Ik wist niet waar hij heen wilde en vroeg dus om duidelijkheid. Toen vertelde hij een verhaal over zijn vader. Hij zou heel lang ziek zijn geweest, en heeft in een verpleeghuis gewoond totdat hij overleed. Omdat hij incontinent was droeg hij een luier, zo zei hij. En dat was een doorn in het oog van zijn moeder. Ze zag het als iets minderwaardig, alsof haar man een baby zou zijn. En ze had gezegd: ‘Als ik ooit deze dingen aan moet, schiet mij dan maar dood!’

Weerstand

Het was mij duidelijk dat hij zich zorgen maakte over de mentale gemoedstoestand van zijn moeder. Ik vroeg hem of hij zijn zorgen met haar had gedeeld, of ze nog steeds dezelfde mening had over het incontinentiemateriaal. Wij hadden nooit iets van weerstand gemerkt.

Bedanken

Twee weken later vertelde hij dat hij was gaan praten, en gelukkig was zijn moeder juist blij dat er middelen waren om haar incontinentie hanteerbaar te maken. Hij bedankte mij met een blij gezicht voor het advies. Niets is zo veranderlijk als een mens…