Het kan beter in het ziekenhuis

De vrouw van de vriend, mijn vriendin dus, moet geopereerd worden. Ze heeft pijn, er zit iets niet goed, doktersconclusie: de pijn moet eruit gesneden. Tot zover zitten dokter en vriend nog op één lijn. Hij begrijpt dat dokters daarvoor eerst wat onderzoeken verrichten en hij begrijpt zelfs dat daar de nodige wachttijd bij komt kijken. Logisch, zegt hij, pijn moet geïnventariseerd en overdacht worden en daarna kom je bij de dokter voor de einduitslag.

Die einduitslag bleek slechts een tussenoplossing. Vriend en vriendin verschijnen bij de huisarts, die concludeert dat pijn inderdaad veroorzaakt werd door wat hij al dacht. Vriend en vriendin moeten naar de chirurg. Maar dan moeten mijn beide vrienden eerst naar de anesthesist. Dat vind ik dan weer logisch, maar mijn vriend ziet het anders.

‘Wat dokters doen, kunnen hoveniers niet maken,’ zegt hij. ‘Als ik een tuin aanleg, hebben we ook een inventariserend gesprek, dan loop ik door de tuin, maak ik een plan en die breng ik bij de klant. Is de conclusie: aanleggen, dan is de volgende stap dus aanleggen. Niet nog eens praten en nog eens, nog een keer (bloed)onderzoek en overleg. Had ik namelijk al die extra overlegvormen nodig en eiste ik steeds dat mijn klant bij mij kwam, dan ging de klant, terecht, twijfelen aan mijn bekwaamheid.’

Mijn vriend concludeert dat de dokter dan wel erg onbekwaam is óf een zeer inefficiënt systeem aanhangt. Ik weet daar, met mijn verpleegervaring en -opleiding, geen goed antwoord op. Zo gaat dat nou eenmaal.