Het stille leed in een mensenhart

Vanmiddag trof ik een cliënte in tranen aan. Zij is geen echte prater en heeft een depressieve inslag. Ze is altijd een stil teruggetrokken vrouw. Maar nu, terwijl ik nietsvermoedend met mijn koffie en theerondje bij haar binnenkwam, sprak ze tussen het snikken door.

Tragisch leven 

Een heel leven vol van tragedie vulde haar kamer. Haar moeder overleed toen zij drie was, kreeg een stiefmoeder die haar uitbuitte. Ze moest al zeer jong zwaar lichamelijk werk doen, veel te zwaar. Nooit een vriendelijk woord gehoord in haar jeugd. Laat getrouwd en keihard gewerkt samen met haar echtgenoot op een boerderij.

Geen liefde 

Kinderen gekregen en grootgebracht maar kon geen echte liefde geven omdat ze niet wist hoe dat moest. Dit had ze zelf namelijk nooit mogen ontvangen. Maar, vertelde ze mij, wat je niet weet, mis je ook niet. Ze had als kind wel veel slaag gehad, en ze deed nooit genoeg goed haar best. Ze zou een lui en lelijk kind zijn, met te veel praatjes die stiefmama er wel even zou uitslaan…

Zakdoek

En daar stond ik dan, met een kopje thee in mijn handen. Ik pakte een stoel en ging naast haar zitten. Ik moest mij beheersen om niet te gaan huilen, zo aandoenlijk was het. Met stomheid geslagen, want wat kon ik zeggen? Het voelde alsof een emmer koud water over mijn heen werd gestort. Het enige wat ik deed was haar een zakdoek aanreiken. Ze snoot haar neus en even was het stil. Ineens zei ze: ‘Door jullie zusters ervaar ik liefde waar ik zo naar op zoek was in mijn leven…’