Luister even naar de directeur

Maar deze directeur raakt een gevoelige snaar. Hij roept dat verpleegkundigen flexibel moeten zijn voor zichzelf. Ik zie het publiek wat onrustig naar het randje van de stoel schuifelen. Ze zetten zich schrap voor wat we ‘nu weer’ moeten gaan doen.

De directeur merkt op dat wij, gewoonteplegen, al wel heel lang om 7.15 uur beginnen. Omdat dat afspraak is en duidelijk. En gebruikelijk. Hij denkt dat we de werkdag een stuk efficiënter en vooral interessanter kunnen maken, als we eens langer uit zouden slapen.

De directeur wijst op de verpleegmoeders van jonge kinderen. Die kunnen wellicht werken van 9 tot 14, zodat ze hun kinderen van en naar school kunnen taxiën tussen het geld verdienen door. En wellicht, zegt hij, zijn er nog verpleegkundigen met andere leefomstandigheden of hobby’s, die nieuwe werktijden willen.

Ook op mijn afdeling zou het anders kunnen. Ik werk op ‘de reuma’. Maar wij hebben ook een daghospitaal. Om 8 uur komt daar de eerste patiënt. Om 8.30 de volgende 4. Om 9 uur komen er een paar, 9.15, 9.30, 10 uur. De verpleegkundigen komen echter allemaal om 7.15 de afdeling op. En ze vertrekken allemaal om 15.45 uur terug naar huis. Terwijl er nog mensen van de OK moeten worden gehaald. Soms moeten bij 5 patiënten nog elk half uur bloeddrukken worden gemeten. Nou, druk of niet, wij laten onze late dienst er mee zitten.

Omdat het altijd zo ging. Toen we nog geen daghospitaal waren. Toen we nog in het verleden leefden. Maar dit is toch de toekomst? Nou ja, het heden, en daar moeten we wat mee.

Ik zeg het niet graag, maar misschien heeft deze directeur gelijk. Misschien moeten wij, de verpleegkundigen, leren flexibiliseren. Misschien moeten we kijken naar onze persoonlijke wensen en mogelijkheden en wat onze werkvloer van ons vraagt. En dan per dag, week, maand of jaar bepalen of we het niet beter kunnen doen, dan we altijd al deden.