Mijn held

Inmiddels is spannend gespierde Robbie Williams van mijn slaapkamer verdwenen. Hij heeft plaats gemaakt voor een andere gespierde man, niet boven maar ín mijn bed. Al vind ik Robbie nog steeds een aantrekkelijke verschijning; inmiddels weet ik dat wij nooit zullen trouwen. Bovendien is leven met een Nederlands sprekende man die om de hoek woont een stuk gemakkelijker dan LAT-ten met een Engelsman die in Amerika woont.

Ik ben te oud voor idolen en posters. Ik droom en fantaseer nog wel. Maar mijn helden hangen niet meer aan mijn wanden. En een held is in mijn ogen niet iemand met een zwoele blik. Nee, in mijn ogen ben je een held als je risico’s durft te nemen voor een ander, niet voor jezelf.

Mijn held is Netty. Netty is geen actrice of fotomodel, maar een gewone Friese vrouw met een huis, echtgenoot, wat paarden en een baan in de verpleging. En Netty is geen held omdat ze verpleegt. Maar Netty valt op door hoe ze dat doet. Waar ze komt, raakt ze snaren. Zere plekken vindt ze feilloos met haar vinger. Pijn neemt ze weg met haar aandacht en voor verdriet neemt ze de tijd; ook in een drukke dienst.

Er zijn soms mensen die je een beetje meer verafgoodt dan anderen. Zo’n mens is Netty ook. Zij stuurt lieve kaartjes en zegt goeie, krachtige dingen. Ze is kritisch, opmerkzaam en aanhoudend positief, maar moppert af en toe ook lekker mee. Ze steunt en motiveert, ruimt netjes op en voert goede gesprekken. Collega’s zijn gecharmeerd van Netty en patiënten vragen naar haar. Als ‘lange Netty’ er een dag niet is, vraagt iedereen zich af of het wel goed komt. Netty weet alles, kan alles, maar steekt het ook niet onder stoelen of banken als ze iets ‘doms’ heeft gedaan.

Tegen Netty kijk ik op. Letterlijk, want ze is 1.85 meter hoog. Maar ook figuurlijk stijgt ze ver boven iedereen uit. Netty houdt het hoofd koel. Op haar rust draait onze hele afdeling.

Mijn vierjarige dochter wil later verpleegkundige worden, zegt ze. Nou, als ik later groot ben, wil ik een Netty zijn.

Wie is jouw grote voorbeeld?