Over vrijwilliger zijn

Sinds mei van dit jaar ben ik actief als vrijwilliger in het verzorgingshuis waar mijn moeder woont. Met de teamleider en het hoofd activiteitenbegeleiding sprak ik af om wekelijks op een avond een uur langs te komen op de etage van mijn moeder, om ‘iets gezelligs’ met de bewoners te gaan doen. Dat kan variëren van een spelletje tot een korte film kijken en ondertussen met elkaar praten over datgene dat we zien. Ik vind het belangrijk om mantelzorgers en medewerkers meer bij elkaar te betrekken; om elkaar beter te leren kennen, maar ook omdat mantelzorgers hoge eisen stellen aan de verzorging van hun partner/vader/moeder. Dat doe ik ook, maar juist omdat ik zelf verpleegkundige ben en dagelijks op de werkvloer zie hoe hard de verzorgenden werken, leek het mij goed om me daar als vrijwilliger voor in te zetten.

Inmiddels ben ik, onderbroken door mijn vakantie, vier keer geweest. In het begin was het even zoeken, zowel voor mij als voor de verzorgenden die dienst hadden. Wie doet bijvoorbeeld wat en gaan de verzorgenden erbij zitten of gaan zij door met het naar bed brengen van bewoners die moe zijn? Nu gaat het als vanzelf: als ik kom is er koffie gezet, de bewoners van de andere groepen (bij moeder op de etage wonen drie groepen van 8 mensen) worden gehaald als ze zin hebben en we zitten in een grote kring bij elkaar. De laatste keer ging een van de verzorgenden glaasjes advocaat met slagroom maken en serveerde daar een bonbon bij. De bewoners genoten!

We deden een geheugenspelletje; spreekwoorden en gezegdes afmaken, liedjes zingen enz. Het viel mij op dat er in het gezelschap een paar dames waren die nog een goed geheugen hadden en veel gezegdes snel af konden maken. Daarna noemde ik titels van oude liedjes en voor ik het wist ging een aantal mensen de liedjes zingen. Echt van die liedjes die de bewoners in hun lagereschooltijd geleerd hadden. Bij één liedje deed iedereen mee, de een wat harder (moeder is gek op zingen dus die deed voluit mee) de ander wat zachter, maar gezongen werd er! Echt een kippenvelmoment.

Een zoon bracht zijn moeder thuis en vond het zo gezellig, voor zijn moeder maar ook voor hemzelf, dat hij erbij bleef zitten. En tot slot van de avond luisterden we naar een prachtig Arabisch liedje van de Marokkaanse verzorgende die dienst had. Een avond die ik niet snel zal vergeten!

Als ik nu moeder bezoek en met haar over de gang  loop groeten veel van de bewoners mij. Ik ken hen nu ook wat beter dus maken we een praatje. En de relatie met de verzorgenden is ook een stuk beter geworden!