Trombonebenen

Zonder twijfel is het beroep van verzorgende het mooiste rotberoep dat er is. In de 16 jaar (waarvan 2,5 jaar als ziekenverzorger) dat ik in de zorg werkte, heb ik heel veel gelachen (het meeste is amper na te vertellen), maar het maakte mijn werkdagen een stuk lichter en het bleek het beste tegengif tegen alle ellende die ik over me uit gestort kreeg.

Simpele versprekingen

Simpele versprekingen fleurden mijn werkdag vaak op:

“Ik wacht op mijn panter”. (Bedoeld werd: partner)

“Is de dienstdoende euthanist te bereiken?” (Een ongeduldige terminale vrouw tijdens mijn avonddienst)

“Wat doet die typemachine in mijn bed?” (Ietwat verwarde man over een tractie)

Of mevrouw Jansen die dacht dat ze trombonebenen had.

Onderbroek

De depressieve en slechtziende mevrouw Pieterse breide dag in dag uit met grote houten breinaalden enorme lappen. Ze moet kilometers gebreid hebben zonder doel. Een goedwillende bezigheidstherapeute heeft er ooit een wandkleed van gemaakt. Mevrouw kon ook nogal agressief reageren, ze gooide dan gericht met haar breinaalden.

Op een dag moest ik haar verzorgen, en ze reageerde nogal nukkig op mij. Ik vertelde haar dat het ‘s nachts hard gevroren had, waarop ze reageerde met: “Fijn voor jou”. Om haar slechte zin te doorbreken vroeg ik: “Zou u soms een onderbroek voor mij willen breien?” Ze riep: “WAT???”, en moest ontzettend lachen en beloofde dat ze het zou doen. Toen ik in de huiskamer kwam, informeerde ze naar de maat en de kleur. Het was het gesprek van de dag, met mevrouw Pieterse op een aangename manier in de hoofdrol. Een collega hielp haar en na een week kreeg ik de gebreide onderbroek cadeau, ik heb m de hele dag aangehouden over mijn uniformbroek heen, zodat iedereen ervan kon genieten.

Klem

Op een ochtend moest ik de dikke mevrouw Peperkamp uit bed helpen, afgesproken was dat je dat met z’n tweeën moest doen, maar ik dacht: “Hup dat kan ik sneller alleen”. Langzaam draaide ik haar op de bedrand, maar toen ik haar naar me toe trok, schoven haar voeten weg en raakte ze uit evenwicht. Het enige wat ik nog kon doen, was haar val breken door onder haar te gaan liggen. Ze viel in slow motion, ik kon geen kant op, ik lag klem tussen de muur en haar bed en mevrouw Peperkamp lag bovenop mij. De licht dementerende vrouw gierde van het lachen en plaste pardoes in haar broek, zo over mij heen. Ik kon niet bij de bel en riep om hulp, gelukkig kwam mijn collega eraan gesneld. Ik hoopte dat ze mij zou verlossen, maar ze rende proestend weer weg en even later stond mijn hele team schaterend in de deuropening.

Een traan

Toen ik de oude mevrouw Berends aflegde, waste ik haar liefdevol, de gerimpelde huid, haar borsten, haar handen. Haar lichaam vertelde het verhaal van haar leven. Ik was tot het laatst bij haar gebleven. Een eenzame traan  baande  zich een weg over haar gezicht, toen gaf ze op. Haar leven was niet zo goed gelukt, ik hield haar hand vast, ze had verder niemand. Nog nooit iemand zo alleen gezien, maar het voelde goed dat ik er voor haar kon zijn.

Blozen

Even later gaf ik de jarige mevrouw van Hal een kus, het was even zoeken naar een onbehaard stukje wang, maar ik zag dat ze bloosde en dat maakte mijn dag toch weer even minder verdrietig. Zo probeerde ik elke dag een lach of een glimlach te vangen. Ik wil alle verzorgenden aanmoedigen tot dwaasheid. En wees gevoelig voor de lach, je wordt vanzelf beloond!

Klik hier voor het boek Humor als verpleegkundige interventie, dat Marcellino schreef.

Marcellino staat samen met Ernesto en Wilfried Finkers als cabaretier op toneel. Klik hier voor meer info over hun show!

Lees ook:

• Lachen met verzorgenden: grappige anekdotes van verzorgenden 
• Weblog Conny: Lachen in de zorg