Bijna een derde van de verpleegkundigen vindt huilen op het werk niet professioneel, 4 procent vindt zelfs dat je dan niet voor je beroep geschikt bent. Toch vindt het overgrote deel van de verpleegkundigen dat een traantje wegpinken in het bijzijn van je patiënt gewoon moet kunnen.
Dat blijkt uit de vele reacties die Nursing kreeg op het interview met Ad Vingerhoets en de Blog van Renée.
Volgens Trees maakt je emoties tonen je meer ‘gelijk’ aan de patiënt en daardoor meer toegankelijk. Haar collega Tineke vindt het heel normaal dat je emotie toont, en absoluut niet onprofessioneel. ‘Je toont daarmee betrokkenheid bij de patiënten. Ook wij zijn mensen en geen harde tantes!’ Ria: ‘Toevallig gisteren nog, samen met een collega, tranen in de ogen gehad toen we samen een terminale cliënt verzorgden. Tijdens de hulp vroeg de man ons ineens: ‘Mag ik nu gaan, is het nu klaar?’ Wij hebben toen gezegd dat het goed was, en hij ging.’
Blog Renée: ‘Tranen van empathie, mag dat?’ Lees de blog van Renée>>>
‘Niet dramatisch gaan huilen’
Het is alleen wanneer en hoe je het doet, reageert GRM. ‘Je moet een zorgvrager niet van streek maken omdat je uitgebreid en dramatisch staat te huilen.’ Paula vindt dat een klein traantje wegpinken kan, maar huil uit bij een collega of op het toilet. ‘Echt huilen vind ik onprofessioneel omdat het gaat om de gevoelens van de cliënt, daarin zijn mijn emoties ondergeschikt. ‘ Het moet inderdaad niet zo zijn dat een patiënt erdoor in verlegenheid komt, of de verpleegkundige moet gaan troosten,’ zegt ook Trees. ‘Het meeleven moet zo constructief mogelijk zijn. Het tonen van eigen kwetsbaarheid mag de patiënt niet onzeker maken. Daarom is het goed om uitleg te geven. Zeg bijvoorbeeld dat je zo meeleeft dat je zelf bedroefd wordt. ‘Maar stel jezelf toch weer op als de hulpverlener waar de patiënt op kan rekenen en steunen. Maar dan een hulpverlener die menselijk is, kwetsbaar is maar zeker ook professioneel.’ Hilda ontdekte zelf hoe troostend het kan zijn als een verpleegkundige haar emoties laat zien. Toen haar dochtertje een paar dagen na de geboorte overleed, zag ze dat de verpleegkundige tranen in haar ogen had. ‘Tegelijk stond ze ons bij en was ze professioneel. Sinds toen, 24 jaar geleden, weet ik dat je het beroep van verpleegkundige ook op deze manier mag uitoefenen.’
Verpleegkundigen en huilen
Hoe langer aan het werk, hoe positiever verpleegkundigen tegenover huilen staan, blijkt uit het onderzoek van Ad Vingerhoets. ‘Wanneer je al enige tijd in een ziekenhuis rondloopt leer je inzien hoe ingrijpend sommige situaties zijn, en dat emoties er gewoon bij horen. Maar wat wellicht ook meespeelt is dat ervaren verpleegkundigen steviger verankerd zijn in de organisatie en zich daardoor minder kwetsbaar voelen. Huilen wordt nogal eens geassocieerd met incompetentie, met het niet aankunnen van het werk, en voor dat beeld zijn ervaren verpleegkundigen wellicht minder bang. Coassistenten, die hun plek nog moeten bevechten, denken daar anders over. Van de onderzochte groepen zijn zij het meest negatief over huilen op de werkvloer. Leeftijd speelt op zichzelf overigens ook een rol. Hoe ouder mensen worden, hoe makkelijker ze huilen. Iets dat je trouwens vooral bij mannen terugziet. De testosteronspiegel daalt naar mate de leeftijd vordert, en juist testosteron fungeert als een rem op emotie. Bij vrouwen zie je een meer diffuus beeld. Sommigen huilen vaker als ze ouder worden, anderen huilen juist minder vaak of veranderen niet van huilpatroon.’
Als verpleegkundigen hun tranen laten rollen als ze aan het werk zijn, kan dit voordelen met zich meebrengen. Lees meer>>>
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account