Verplegen is fantastisch

Ik werk als seniorverpleegkundige, maar deze keer met twee goeie leerlingen. Die redden de patiëntentaken zelfstandig en komen met vragen. Ik doe de visites. Patiënten noemen me ‘hoofdzuster’ . Ik lach erom. Ze zijn even verward vanwege de vele witgeklede gezichten. Na wat uitleg hier en daar – ook patiënten moeten even wennen – keert de rust terug op de afdeling. We hebben het onder controle.

Patiëntencontact
Ik heb warempel tijd voor patiëntencontacten. En het is ook vereist, dat diepere contact. Vanwege het hoge gehalte vreselijk slecht nieuws dat we rondbrengen vandaag. Jonge mensen, uitbehandeld. Ik ga bij ze zitten. Door de bijzondere gesprekken die ontstaan, vergeet ik even de werkdruk die me van de bedrand af probeert te trekken.

Anatomie
En daar is het weer. Het gevoel. Dit is wat verpleegkundigen doen. Tijd maken die ze veelal net te weinig hebben. Voelen wat nodig is. Een troostende hand, een gordijn dicht, stilte of een advies. Dit is wat mij inspireerde om me door die anatomie, scheikunde, natuurkunde en medicatieleer heen te worstelen. Omdat ik al heel snel wist: verpleegkunde is mijn vak. Zoals ik eerder schreef, komt mijn vak op dit moment nogal in het gedrang.

Bevlogenheid
Maar dan lees ik de reacties op mijn ‘stewardessenblog’. Collega’s uit alle hoeken. Ik herkende even weer de bevlogenheid. O ja, verplegen ís een fantastisch beroep!

Wie herkent dit gevoel van bevlogenheid ook?