Weer samen

De heer Kievit, een 89-jarige man die ik als trajectbegeleider sinds enige maanden begeleid, gaat binnenkort verhuizen en daarmee kan ik een dossier naar volle tevredenheid sluiten. Sinds enige maanden wonen meneer en mevrouw Kievit apart nadat zij gevallen is en met een heupfractuur in het verpleeghuis terecht is gekomen. Het leven van beiden is plotsklaps ingrijpend veranderd. Meer dan 65 jaar woonden zij onafscheidelijk en nu wonen zij al maanden gescheiden.

Ik zie meneer wekelijks en zie met veel verdriet worstelen. Zijn vrouw is zijn alles: zijn klankbord, degene die zorgt voor ritme en regelmaat, die zorgt voor gezelligheid en een lekkere maaltijd op tafel. Nu dit is weggevallen, gaat het snel bergafwaarts met hem. Hij is zeer verward, vergeetachtig en opstandig. Na een telefoontje van de huisarts wordt mij gevraagd meneer Kievit te bezoeken en te bekijken wat ik – als trajectbegeleider – voor hem kan betekenen. Dit is geen gemakkelijke situatie. Meneer laat veel mensen niet binnen. Door mijn enthousiast gezwaai krijgt hij echter het idee dat hij mij vaker gezien heeft en laat hij mij bij het eerste huisbezoek direct binnen. Na vele huisbezoeken krijg ik zijn vertrouwen. Hij mist me zelfs wanneer ik een week niet kom en soms noemt hij me zijn ‘vriendin’.

Het lukt me een afspraak met de geriater te maken zodat er een diagnose gesteld kan worden. Mijn vermoeden wordt bevestigd: forse cognitieve stoornissen ofwel, er is sprake van een beginnende dementie. Het echtpaar heeft 2 kinderen, waarvan er één is overleden. Met de ander hebben ze jarenlang geen contact gehad. Via een omweg kom ik in contact met de zoon en die is duidelijk; ‘Ik wil geen contact meer met mijn vader, maar ik zou graag mijn moeder willen zien.’ Ik zeg dat hij daar niet te lang mee moet wachten want het is een kwetsbare vrouw.

Ik leg in korte tijd contacten met diverse hulpverleners, onder andere van het verpleeghuis waar zijn vrouw verblijft, de gemeente, de huisarts, wijkverpleegkundigen, geriater, maar ook met twee nichtjes die zich het lot van hun oom en tante aantrekken. Vanochtend kreeg ik bericht: er is een fijne plek gevonden, voor zowel meneer als voor zijn vrouw waar ze na maanden van scheiding weer samen kunnen leven. Samen in één appartement, iets wat we ons van te voren niet hadden durven wensen. En het contact met de zoon? Hij is op bezoek geweest bij zijn moeder. Het was een emotioneel weerzien en hij wil haar graag opzoeken in haar nieuwe appartement, maar helaas zonder haar man erbij, zijn vader…

Ik ben blij dat het gelukt is om deze verhuizing te realiseren samen met de andere hulpverleners en de nichtjes. Dossier Kievit gesloten.

Ingrid is verpleegkundige en trajectbegeleider dementerende thuiswonende ouderen