In aanloop naar de Dag van de Verpleging plaatsen we vanaf 7 mei elke dag een bijzondere ode aan een verpleegkundige. Vandaag: de ode van Marjan van Berchum.
‘Een woord van dank? Het is niet genoeg, verreweg nooit genoeg voor de verpleegster in het Twenteborg ziekenhuis in Almelo, tijdens de laatste weken van het leven van mijn moeder… Alle aandacht ging uiteraard naar de zorg voor haar uitgezaaide kanker en de overplaatsing naar het verpleeghuis. Niemand had oor voor mijn smeekbede iets te doen aan de enorme tumor op het hoofd van mijn lieve oude moedertje… Nee, het was misschien niet levensbedreigend, ‘we snappen het’, werd er gezegd. Maar ik vond het zó mensonterend. Je ziet iedereen het hoofd afbuigen, omdat het te naar en te vies was om ernaar te kijken. En mijn moeder snapte het niet, ze had het gelukkig niet door. En daar was plots die lieve lieve zuster… Ik ken haar naam niet, maar ben haar nog eeuwig dankbaar. Fluisterend maakte zij haar excuses naar me, ze had een beetje te veel haar weg moeten knippen bij mijn moeder, toen ze liefdevol de tumor en de nare vieze plek haartje voor haartje, plekje voor plekje had proberen te verwijderen, weg te wassen en eruit te knippen.
Nu nog krijg ik tranen in mijn ogen, zo dankbaar ben ik, zo recht uit het hart wat zij deed.
Een woord van dank is nooit genoeg voor deze lieve verpleegkundige, maar het is wel een begin en een teken dat ik na twee jaar hier nog met grote dankbaarheid aan terugdenk.
Marjan van Berchum
Hier begon het allemaal mee
Weet je nog, de bijzondere ode die longarts Sander de Hosson schreef aan een verpleegkundige? Bijna vijftigduizend mensen lazen hem al. Gemist? Lees het hier.
Geef je reactie
Om te kunnen reageren moet je inlogd zijn. Inloggen Ik heb nog geen account