Volgens het OM ontbreekt overtuigend bewijs dat Lucia moorden heeft gepleegd. Volgens de Volkskrant reageerde De B. opgelucht op de eis. Bij aanvang van de zitting zou Lucia de B. er gespannen hebben uitgezien. ‘Het is verschrikkelijk dat ik hier moet komen in een rechtszaal’, zei ze bij aanvang van de zaak. ‘Ik heb niets dan narigheid gehad van rechters.’
Geen seriemoordenaar meer
De verpleegkundige werd ervan verdacht dat ze ernstig zieke kinderen en bejaarden zou hebben gedood door ze overdoses medicijnen te geven. Namens het OM zei advocaat-generaal Jan Willem Rijkers dat niet is vast te stellen hoe de patiënten zijn overleden en al helemaal niet of hun dood het gevolg is van menselijk handelen. Het beeld van Lucia de B. als seriemoordenaar moet worden bijgesteld, zei de aanklager.
Vergiftiging baby
Het OM baseert zich voor een belangrijk deel op het deskundigenrapport. Het belangrijkste bewijs tegen De B. was de vergiftiging van een baby. Volgens de deskundigen waren de toegediende medicijnen niet genoeg om van vergiftiging te spreken.
Voor niets vastgezeten
Eind vorig jaar bepaalde de Hoge Raad dat de veroordeling opnieuw moet worden bekeken en verwees de zaak naar het Hof in Arnhem. Die doet over een paar weken uitspraak, maar nu het OM om vrijspraak vraagt, is dat waarschijnlijk een formaliteit. ls de rechter het met het OM eens is, betekent dit dat De B. ruim zes jaar voor niets heeft vastgezeten.
NOS / De Volkskrant
Door: redactie Nursing
Abonneren
Wil je nog meer achtergrondinformatie? Word nu abonnee van Nursing.
The Dutch legal system has already learnt quite a lot from the case of Lucia de Berk. Also the Durch scientific world and in particular, the Dutch statistical world. What remains is for the medical world to learn. However, as long as they deny any responsibility, that learning process cannot start.
In my opinion a number of major system-weaknesses, specific to the Dutch situation, were exposed by the case.
1) The outcome of the first series of court cases was determined essentially by one medical expert, the chef-de-clinique of the Juliana Children’s Hospital who was vulnerable to gossip, who made a couple of wrong diagnoses so that she herself was amazed when children suddenly died, and who had her brother-in-law further support her statistics based on her own data-gathering. This same person oversaw the internal hospital investigation in the two weeks between the initial catalyzing event and the reporting to the police of 5 murders and 5 attempted murders. The same person was made hospital coordinator and laision person for the subsequent police investigation. Two extremely hierarchical and powerful organisations (a large hospital and the public ministry) had to be linked up for a murder investigation. It seems to me that the hospital director was responsible for these major errors. An authoritarian manager focussed on processes, not on persons, with a habit of making rapid decisions and never looking back on decisions once made.
2) In most modern countries where this sort of case arises the first thing that happens is not a police investigation but an independent external medical investigation.
3) In the UK and in many other modern countries the nursing staff is much better organized and harder to ignore. Florence Nightingale? In NL, nurses ahve only had a single organisation representing them for a couple of years. They are largely ignored in hospital management decisions and certainly by medical specialists. A colleague of mine was in hospital for 6 weeks with a severe heart condition and took great care to note exactly what medication he was supposed to be having and what he actually got. He was given the wrong pills on 8 occasions. He told this to his heart-surgeon who exclaimed “oh those careless sluts”. Which shocked my colleague to the core, who could see that a dedicated nursing staff was doing an almost impossible job to the very best of ability. Mismanagement and understaffing, mistakes by specialists and pharmacists, illegible prescriptions, were the order of the day. All professional medical groupings are represented at a monthly meeting with the minister of health. All except… the nurses.
So my recommendations are:
1) Strengthening of the role and prestige of nursing staff in hospitals.
2) More scientific diagnostic reporting (“differential diagnostics”). In the medical-legal situation the medical specialist must discard his role of God who knows the right decision to make and never makes a mistake (in life and death situations), and adopt a more humble scientific attitude, admitting that even after post-mortem examination, the cause of death is still not known in 30% of deaths, and that three people a day die in Dutch hospitals because of avoidable medical errors.
3) External and independent and confidential medical investigations in Lucia scenarios, before calling in the police. Probably this will often need non-Dutch speaking experts and more openness concerning health care in hospitals.
4) In the court situation, written scientific expert evidence needs to be put into the public domain as far as possible, so that the scientific methodology used can be openly discussed in the scientific community.
Adriana,
Prof. dr. Meulenbelt oordeelde als adviseur van het gerechtshof op de zittingsdag d.d. 17 maart 2010 het functioneren van Lucia als uitstekend goed en zwaaide haar grote lof toe over haar efficiënte en kordate optreden in de noodsituaties van beide gevallen. De precieze bewoording kan ik niet vinden.
M.a.w. zo’n verpleegkundige zou juist een voorbeeld voor velen moeten zijn. Kennelijk wordt dat door een groot aantal mensen wegens gebrek aan feitenkennis en foute voorlichting, ook door de kranten, anders ervaren. Haar laatst in het publiek (de zitting) uitgesproken steun voor de familie van de betrokken patiënten en patiëntjes is zo’n teken.
Adriana: “Alle schijn tegen” is niet zo erg betrouwbaar. Lucia functioneerde ontzettend goed als verpleegster op het JKZ (dus 1999-2001). Jaren geleden had ze moeilijke tijden doorgemaakt en natuurlijk had ze grote problemen in haar leven gehad – maar overwonnen. Ik ging nu goed: fijne dochter, fijne man, fijne baan. Haar collegas waardeerde haar heel goed en de leiding was zeer tevreden over haar. Ook tijdens de rechtszaken hebben haar collegas grotendeels achter haar gestaan.
De hoofdverpleegster had wel de pik op haar, en roddel van vorige banen achtervolgde haar. Het ziekenhuis was in reorganisatie, afdelingen werden gesloten, grote doorloop van personeel, veel stress en onzekerheid.
De hetze tegen haar is vanuit de top van het ziekenhuis onstaan – hoofd kinderarts, directeur. De collegialiteit van de medische specialisten betekende dat die vanaf het begin met de “chef de clinique” meegingen. Vervolgens sijpelde de overtuiging langzaam “naar beneden”.
Het boekje ‘Alle schijn tegen’ heb ik in het verleden gelezen. En nu herlezen…
Als eerlijk zou blijken dat zij onschuldig zou zijn, dan had ze al problemen waarmee zij niet -goed- in de zorg kan én mag functioneren.
Ik vraag me af, als Lucia onschuldig is (wat ik inmiddels wel denk), wat er dan gebeurt met die “fijne” collega’s? Als het inderdaad zo is dat deze collega’s, zoals inmiddels wordt beweerd, zich bewust negatief hebben uitgelaten over Lucia, gaan deze collega’s dan vrijuit? Of mogen zij dan een poosje achter de tralies?
De rechtsgang rond Lucia de B. is een miskleun van de eerste orde. Het ergste voor haar is dat vrijspraak wegens het ontbreken van bewijs niet automatisch betekent dat zij het niet gedaan heeft. Er zal altijd een smet op haar blijven rusten. Een ruimhartig mea culpa van het OM en al die zogenaamd forensisch deskundigen die haar dat onnoemelijke leed hebben bezorgd – plus een royaal bedrag aan smartengeld – kan die smet maar voor een deel wegnemen. Hulde aan de wetenschappers – Maarten ’t Hart voorop! – die haar rehabilitatie in gang hebben gezet. Ik wens Lucia en haar familie alle genoegdoening en sterkte die zij nodig hebben om de ellende te boven te komen.
Zelfs al wordt mevrouw vrijgesproken en is zij onschuldig, echte blijdschap is m.i. onmogelijk. Er is haar onrecht aangedaan, het leef- en werkplezier is haar ontnomen. Het vereist moed om positief verder te gaan. Ik gun het haar van harte.
En weer loopt het vertrouwen in de Nederlandse rechtspraak een deuk op!