Babybrigade

Het schijnt niet uit te maken, als je bevalt. Niet dat mensen je intiem aanschouwen. Niet hoeveel mensen je zo zien. En ook niet meer waar. Terwijl ik nu nog zeker hoop op een thuisbevalling, worden keizersneden mij zeer aangeraden.

Ik kom erachter dat ik er volledig ingeluisd ben. Door een babybrigade. Een moedermaffia. Vrouwen in mijn omgeving hebben jaren gezwijmeld. Over de wolk die hun baby is. Over al het roze en de geur van een zekere babyverzorgingslijn. O Sandra, je móet er gauw aan beginnen. Het is zó geweldig.

En nu? Nu ben ik zover. Er is werkelijk geen weg terug. Eén uitweg nog en die schijnt behoorlijk aan de krappe kant. En nu komen vriendinnen op de proppen met waarheden. Waarheden die mij uit mijn slaap houden. Over uitscheuren en hechten. En plassen met maatbekers. Over hele andere dingen die geboren worden vóór je baby. Poepen in je bed. Met je benen wijd. Al geneer je je dan niet. Want je hebt pijn. Vreselijke pijn. En zo niet, dan kan er nog van alles fout gaan. En als dát niet gebeurt, is er nog de huilbaby. Of een ‘normale’ baby die gewoon elke avond een flinke poos brult. Hoort erbij.

En trouwens, die roze wolk is ook een fabel. Het is eerst alleen maar vieze luiers en gehuil. Tepelkloven en geen kant op kunnen.
En hier zit ik dan. Af te wachten. Had geen enkel centje pijn. Kende geen angst. Zit nu toch wel wat te beven. Wat gaat me wanneer overkomen?
Ik moet me er niet te druk om maken, zegt vriendinlief. Moet nu nog maar even uitrusten. Want met slapen is het straks allemaal gedaan. Net als mijn leven. Mijn vrijheid. Relatie. Om over seks nog maar niet te spreken. Nee, laten we niet over seks spreken…

Ik blokkeer de deur. De enigen die er nog in mogen zijn de babylozen. Zij die met mij mee zwijmelen. Zij die ook zo graag een kindje en of dikke buik zouden willen. En ik hoor mezelf zeggen: ‘Moet je doen. Dat is zó leuk!’