Bijna kinderverpleegkundige!

Het was een emotionele week en het was stressen om alles binnen de tijd klaar te krijgen. De tijdsdruk en de eisen heb ik vervloekt. Het is ook zo oneerlijk als je het vergelijkt met de anderen uit mijn klas. Het CatharinaZiekenhuis heeft hele strenge opleidingseisen en andere ziekenhuizen gaan daar wat milder mee om. Niet alleen heb ik op de afdeling Kind en Jeugdzorg laten zien dat ik een prima kinderzuster ben, ook op de couveuseafdeling heb ik me bewezen. Maar wat was het spannend!

Maandag kreeg ik nog te horen dat ik de lat wel hoog leg voor mezelf en toch ook wel reëel naar een eventuele verlenging moest kijken. Ik dacht: het zal toch niet, ik ben er bijna. Maar woensdag haalde ik mijn praktijktoets. Natuurlijk, met leerpunten, want klaar ben je nooit. Mijn collega stuurde een kaartje dat precies de spijker op zijn kop sloeg: soms was het zwaar, niet altijd makkelijk, nachten doorwerken… maar je hebt altijd in jezelf geloofd!

Ik denk dat dat me er ook heeft gebracht. Mijn werkbegeleidster prees me om mijn ontzettende doorzettingsvermogen. Wat heb ik het haar af en toe moeilijk gemaakt… Het is wel raar om na een dienst geen reflecties meer te hoeven schrijven, niets meer ‘verplicht’ op te hoeven zoeken en theorie door te spreken. Mijn hele boekenkast staat vol met nog te lezen boeken en de harddisk met nog te kijken programma’s.

Afstuderen, dat is het enige wat nog moet. Als onderwerp hebben we de palliatieve terminale zorg op de afdeling; we kijken wat er mogelijk is wanneer een kind op de afdeling komt en thuis wil gaan sterven. Afstuderen is leuk en een verademing tussen al het andere werk. Het loopt ook goed. Inmiddels zijn we op de helft. 10 December, dat is de dag waarop ik mijn papiertje in ontvangst wil nemen.

Ik ben er klaar voor. Sterker nog, ik denk dat ik maar eens voor een mooi pak ga shoppen. Daar heb ik vast wel tijd voor nu…