Blog Sandra: ‘Dit kan zo niet, Sandra’

Volgens mijn baas moet daar goed naar worden gekeken. Steeds terugkerende lichamelijke klachten zijn veelbetekenend. Of ik til niet goed of ik heb wellicht niet de juiste baan, zegt zij.

Maar dan lees ik over die grote groep zorgmedewerkers en hun aangedane lichaamsdelen. Onmiddellijk vraag ik mij twee dingen af: hebben zovelen een verkeerde techniek of baan en hoe doen die overige 15 procent dat? Zijn zij technisch meer fortuinlijk in elkaar gezet of tillen en werken zij wijzer?

Ik ben een meester in tiltechnieken. De Epke Zonderland van de tilliften. Nooit voel ik mijn rug bij een transfer. Ik zet het bed omhoog of ga zelf op de grond zitten, naast de sokken. Volgens mijn fysiotherapeut is het geen gevalletje slecht tillen, maar gewoon domme pech. Iets met een zwakke heup en scheve rug. Dat geeft de klachten. Dat, en veel staan, zwaar werk, veel werk, hoge werkdruk, weinig pauzeren, mensen met steunkousen die hun aantrekhulp thuis laten liggen, te zware mensen die echt nú moeten plassen.

Zorgverzekeraar Menzis ziet het allemaal gebeuren. De verzekeraar doet jaarlijks een onderzoek naar de tevredenheid en gezondheid van zorgwerkers. Zij zien dat een groot deel van de verpleegkundigen en verzorgenden met pijn thuis komt van het werk. Menzis stelt aan het eind van dit rapport dat ‘een adequate personele invulling een eerste vereiste is’. Amen. Helaas wordt deze zin gevolgd door: ‘Wij gaan niet over het personeelsbeleid’. Tja.

7 valkuilen bij het tillen en verplaatsen van de cliënt

Tilspecialist José de Reus van ‘Til-Maatwerk’verzorgt trainingen voor verzorgenden en verpleegkundigen in til- en verplaatsingstechnieken. Ze noemt de zeven valkuilen bij het tillen en verplaatsen van de cliënt. Lees meer>>>

Als ik thuis zit omdat ik niet uit bed kan komen van de rugpijn, dan zucht mijn leidinggevende. Ze is vriendelijk, maar ze zegt ook: ‘Dit kan zo niet, Sandra’. Het klinkt als een verwijt. Ik moet iets anders doen. Maar nu weet ik: wíj moeten iets anders doen. Wij, het grootste en pijnlijkste deel van de verpleegkundigen, moeten beter tillen of minder hard werken. Misschien moet ik niet naar de bedrijfsarts, maar moeten we met zijn allen om de arbeidsvoorwaardentafel (was er niet zoiets gaande als cao-onderhandelingen en dreigende acties?3)
De FNV vat ondertussen wat praktische tips samen voor lichamelijk zwaar werk. ‘Til met een collega bij een last zwaarder dan 23 kilo’. Mijn patiënten zijn altijd zwaarder dan 23 kilo. Zwaarder ook dan 46. Betekent dat dan dat we met zijn drieën moeten tillen? ‘Til niet in één keer te veel, maar liever wat vaker een lichtere last’. Moet ik mijn patiënten in stukken zagen? ‘Wissel je werkhouding: zitten, dan weer staan’. ‘s Ochtends sta ik (ADL), na het eten zit ik (rapporteren). Bedoelen ze dat? O, en de mooiste tip: ‘Neem voldoende (micro)pauzes’. Als een diepe zucht een micropauze is, dan doe ik het goed.
Ach, als verpleegkundigen rugklachten ontwikkelen of wellicht een hernia, dan gebruiken zij weer zorg. Waar weer verpleegkundigen voor nodig zijn. Wij houden zo onszelf in stand. Zonder gezondheidsklachten geen werk, nietwaar? Self fulfilling nursing.

Sandra werkt op een long/reuma afdeling en blogt over haar werk en leven als verpleegkundige in het ziekenhuis. Bekijk hier een overzicht van al haar blogs>>>