Blog Sandra: 'Hoe stoer moet je zijn voor dit beroep?'

Ik heb een beste vriendin die sleutelt aan haar eigen auto. Ze tilt zware dingen en af en toe tilt ze zelfs haar eigen man door de kamer. Gewoon, omdat het kan. Een aantal mensen om haar heen raakt daarvan in de war. Ze noemen haar ‘mannelijk’. Tot ze voorbij flaneert. Dan is duidelijk aan de mannen te zien, dat zij een meisje is. Het is een mooie, vrouwelijke, zelfstandige meid.

Met bovengenoemde kwaliteiten had mijn vriendin een kanjer van een verpleegkundige kunnen worden, maar ze werd leerkracht. Een juf, maar niet volgens de vooroordelen met een poppenhoek. Nee, zij heeft een horrorhoek waar kinderen samen met haar schedeltjes en plastic skeletten verzamelen. Mijn vriendin is niet zo’n standaard juf (maar de vaders reageren vrij standaard op haar jurkjes).

Mijn leerkrachtvriendin vindt dat er niet zoiets bestaat als ‘standaard’. Waar haar collega’s zeggen dat jongens ‘nou eenmaal’ niet zo netjes werken en alleen de meisjes aanspreken op slordig schrijven, daar bekijkt zij dat per persoon. Een kind is niet een meisje of jongen, maar een kind, zegt mijn vriendin en daar moet je alles uit zien te halen wat er in zit. Zo is zij ook opgegroeid. En daarom is zij nu een meisje dat weet waar de bobine zit in haar auto.

Jongens. Ze worden politieagent of brandweerman, profvoetballer of accountant. Ze willen geen verpleegkundige worden. Zo blijkt, want minder dan 10 procent van de vorig jaar afgestudeerde verpleegkundigen was een man, bericht het Nursing-nieuws.

Misschien is het wel mijn schuld, dit gebrek aan mannen. Omdat ik altijd schrijf over ‘zij’ als het een verpleegkundige betreft. Ik vergeet de broeder. Ja, ultra-fout, ik geef het toe! Werkten er maar meer mannen om mij heen. Waren er maar meer juffen die de mannen vertelden hoe gaaf, technisch en professioneel verpleegkundig werk is. Dat we apparaten gebruiken, slangen, naalden, meetinstrumenten, spierballen, inschattingsvermogen. Of is het ook weer een vooroordeel om te geloven dat mannen knoppen willen bedienen, ECG’s lezen, trauma’s onderzoeken?

Tja, hoe het ook zit met iedereen, ikzelf ben vrij standaard. Waar ik werk, klinkt een kippenhok, ik draag privé graag een rokje, ik gil ongeëmancipeerd om een man als mijn auto weigert. Ik heb er geen moeite mee als een man mijn boodschappen wil dragen. Maar ik red me wel. Ik betaal mijn eigen hypotheek, check geregeld het oliepeil van mijn peugeootje, ik weet wat ik moet als de printer het niet doet, ik kan een bloeddrukmeter zo instellen dat hij keurig om de 10 minuten meet en print, ik weet iets van labwaarden en hartritmes. Ik ken medische termen, Latijn, ik kan rekenen, ik ken de wet van de communicerende vaten, want ik had natuur- en scheikunde in mijn pakket. Ik kan zelf een lamp ophangen (die het daarna ook doet, terwijl ik nog leef). Noem mij een vent of een stoer wijf, maar volgens mij heet dat dus ‘verpleegkundige’.

Niet-plegen zullen bij ‘verpleegsters’ (aargh!) altijd blijven denken aan dames, rokjes en decolletés. Daar komen we niet vanaf. Ach, als de mensen die met ons vak te maken krijgen (artsen, patiënten, bezoekers, familie) maar zien hoe wij respect afdwingen, omgaan met agressie, apparaten bedienen, zelfverzekerde anderen overtuigen. Hoe stoer je moet zijn voor dit beroep. En dan kan ik er verder niks aan doen als veel mannen die uitdaging niet aandurven…

Blog Jos: ‘Is het discriminatie?!’
Jos is een man. Een mannelijke verpleegkundige. Dat levert wel eens een weigering van zorg op. Meestal begrijpt Jos het wel. Toch kun je de verwachtingen van de cliënten een beetje sturen. Dat doe je zo… Lees meer>>